ఆ ఊరేది???

మా అమ్మను, మా ఊరిని తల్చుకుంటూ రాసిన కధ...

ఈ కధ జనవరి 11, 2012 లో నవ్య వారపత్రికలో  ప్రచురించబడింది..

ఆశ

అవసరం ( UT - 8 )

“అదేమిటే? తల్లోంచి పువ్వులు తీయమనడం ఏమిటి?”
“పెళ్ళాంగా కనిపించటానికట!”
“ఏం పెళ్ళాలు పువ్వులు పెట్టుకోరా … లేక పెట్టుకుంటే పెళ్ళాంలాగా కనిపించరా?”
“ఆ విషయం వాడ్నే అడుగుదామనుకున్నా – అయినా పెళ్ళాల విషయం మనకెలా తెలుస్తుందీ?”
“ఏం? మనం పెళ్ళాలం కామా? మనమూ ఆడవాళ్ళమేగా?”
“ఆడవాళ్ళమైనంత మాత్రాన పెళ్ళాలుగా మారడానికి మనకి ఆస్తులున్నయ్యా అంతస్తులున్నాయా? పెళ్ళి చేయడానికి తల్లీ తండ్రీ అన్నా వదినా ఉన్నారా?”
“సరేలే వీడికిదేం పిచ్చీ! పూలు తీయమనడం ఎందుకూ?”
“రోడ్డు మీద నన్ను చూశాడు…. మెల్లగా పక్కన చేరాడు వస్తావా అన్నాడు… తల ఊపాను. పమిట చెంగు భుజాల మీదుగా కప్పుకుని ‘పక్కా’ పెళ్ళాం లాగా వాడి పక్కన నడిచాను. సినిమాకి వెళ్దామన్నాడు. సరసానికి ఇబ్బంది ఉండని చోటు అదేగా! సరే అన్నాను. టిక్కెట్ల క్యూలో నిలబడ్డప్పుడు అన్నాడా మాట ‘పూలు తీసెయ్’ అని. ఎందుకన్నట్లుగా చూశా.
“భార్యగా సహజంగా కనపడాలంటే పూలు పెట్టుకోకూడదంట అంతేనా సినిమా జరుగుతున్నంత సేపూ ఆబగా వాడి చేష్టలు పైగా ఇలాంటి సోది ….. ఒళ్ళు నెప్పి, తలనొప్పి వచ్చాయనుకో”
“పెళ్ళాలతో సినిమా హాళ్ళల్లో అలా సరసాలాడతారా? దానికి లేని సిగ్గు పూలు పెట్టకుంటే వచ్చిందా?”
“సిగ్గా పాడా – నేనలాంటి దాన్నని జనం అనుకుంటే వాడి హోదాకి భంగం కాదూ”
“ఇంతకీ తీసేశావా?”
“తియ్యనా మరి?”
“నేను రాను నీ దారి నువ్వు చూసుకో అని చెప్పొచ్చుగా?”
“చెప్పొచ్చు కాని అవసరం ఎవరిదీ?”
“వాడు కాకపోతే వాడి అబ్బ …. వాడి తాత…”
“సరే – నేను కాకపోతే వాడికి మరోతి”
“ఊఁ ఆ తరవాత?”
“ఎందుకులే!”
“చెబుదూ..”
“వాడేనాడూ ఇలా ఎవర్నీ పిలిచి ఎరగడట. నన్ను చూడగానే నేను బాగా తెలిసిన దానిలా కనిపించానట. తను మొదటి సారి ప్రేమించిన అమ్మాయి నాలాగే ఉండేదట”
“ఆహా! ఎవతో పుణ్యం చేసుకున్నది?”
“వాళ్ళ ఆఫీసులో అమ్మాయిలు వీడంటే పడి ఛస్తారట. ఈ నాటి వరకూ ఏ ఆడదానికీ లొంగలేదట”
“ఓరి వీడి ప్రవరాఖ్యతనం తగలెయ్యా”
“అంతేనా ఇంకా చాలా చెప్పాడు. పెళ్ళి కూడా అయిందట పెళ్ళాం లక్షాధికారట వీడి మాట జవదాటదట”
“మరి ఆ ఏడిచేదేదో పెళ్ళాం దగ్గరే ఏడవొచ్చుగా?”
“అదీ అడిగాను – ఆవిడ సంసారానికి పనికి వచ్చేదేకాని సరసారనికి పనికి రాదట. ఎప్పుడూ పూజలు, వ్రతాలు అట”
“పిల్లలు….”
“ఉన్నారట”
“వీడు సరసం చెయ్యకుండానే పిల్లలెలా పుట్టారూ!!?”




“అది నేను అడగ్గూడదుగా!”
“ఇంకా…’
“మాటలు తగ్గించి చేతలకి దిగాడు”
“ఏం చేశాడేమిటి?”
“అక్కడా ఇక్కడా తడిమాడు – ఆహా! ఓహో అన్నాడు. మాట్లాడుతూనే సడెన్ గా లేచి ‘ఇక బయటకి పోదాం’ అన్నాడు”
“ఓరినీ! అదేమిటే!”
“నన్ను చూడగానే దగ్గరగా ఉండాలనిపించిదటగానీ దగ్గరకొచ్చాక మనసులో ఏదో పాపం చేస్తున్నట్లు అనిపించిందట. అందుకే ఏ తప్పూ జరగకముందే వెళ్ళిపోదామన్నాడు”
“ఓహో! జ్ఞానచక్షువులు తెరుచుకున్నాయి కాబోలు…”
“జ్ఞానచక్షువులా వాడి బొందా! నాకు అర్థం కావలసింది నాకు అర్థం అయింది”
“హ! హ! నువ్వు భలే చెప్తావే…. ఇంతకీ ఒట్టి బేరమేనా?”
“లేదులే… కొన్ని పచ్చనోట్లు నా చేతిలో కుక్కి ‘నేను ముందు వెళ్ళిపోతా నువ్వు కాసేపయ్యాక వెళ్లు’ అన్నాడు”
“వచ్చేటపుడు కలిసే వచ్చారుగా సినిమానించి వెళ్ళేప్ఫుడు విడిగా ఎందుకూ వెళ్ళడం?”
“అప్పుడు కోరికతో కూడిన వేడి! ఇప్పుడు చల్లబడిన నాడి”
“ఊఁ ఆ తరవాత?”
“ఇంకేముంటుంది …. కాసేపు ఆ చెత్త సినిమా చూసి నా దారిన నేనొచ్చా”
“ఇంతకీ ఏం చేస్తుంటాడో తెలుసా?”
“ ఆ వివరాలు మనకెందుకూ? అతని అవసరం అతనిది….. మన అవసరం మనదీ!”
“అబ్బ ఎన్నాళ్ళే ఇలా?”
“ఏం చేస్తాం? మనకి అందం ఆరోగ్యంతో పాటు చదువూ ఉంది. లేనిదొకటే…. మగతోడు. ఆ తోడు కావాలంటే లక్షల కట్నం పోయాలి. మనకొచ్చే జీతం బెత్తెడే ….. దాన్ని మూరడు చేస్తే గాని మంగళసూత్రం మెడలో పడదు. అది పడిందాకా మనకీ తిప్పలు తప్పవు”
“అదేనే బాధ. మగవాడికి ఆడది అవసరం…. ఆడదానికి మగవాడు అవసరం. సృష్టిలో జంతువులూ పక్షులూ సహజంగా బ్రతుకుతాయి – మనకే – ఈ మనుషులకే….. సహజమైన అవసరం కూడా డబ్బులు చల్లితే గానీ తీరదు. మగవాడికి మగువతో పాటు అది తెచ్చే డబ్బు కూడా కావాలి”
“చూశావా! ఒక్క అవసరం ఎన్ని పనులు చేయిస్తుందో”
“అవును. రేపు మనకొచ్చేవాడు ఎలాంటి వాడో!?”
“ఇప్పుడు నీకు తగిలిన వాడి లాంటోడైతే పువ్వులు తీయమంటాడు… మంచివాడైతే పువ్వులు కొని తీసుకొస్తాడు….. ఇంతవరకు గ్యారంటీగా చెప్పగలను”
“హ్హ! హ్హ! హ్హ! హ్హ!!!


*********

• ఇది నేను బెంగుళూరులో ఉండగా నా చెవులతో విన్న ఇద్దరు యువతుల సంభాషణ. నేను హిందీ పేపర్ చదువుకోవడం చూసి నాకు తెలుగు రాదని వాళ్ళు యదేచ్ఛగా మాట్లాడుకున్నారు. సంభాషణ విన్నాక నా మనసంతా ఒక వేదనతో మూగబోయింది…. ఆ రాత్రి కూర్చుని వాళ్ళ సంభాషణని యధాతధంగా రాసుకున్నాను.

మళ్ళీ నా డైరీలు తిరగేస్తుంటే ఈ నాలుగు పేజీలు బయటపడ్డాయి. చదివి ఇదీ ఓ చరిత్రకెక్కని కథ కనుక ‘సారంగ’ కి పంపుతున్నాను.
కాలం మారిందని అంటున్నాం గదా……. మారిందా?

జ్ఞాపకాల నీడలో వసుంధర ( UT - 7 )

“తాగి తాగి చచ్చింది. చచ్చి బతికిపోయింది..!” నిట్టూర్చి అన్నాడు శీను. ‘శీను’ అనే పేరు సినిమా పరిశ్రమలో చాలామందికి ఉంది. ప్రొడక్షన్ వాళ్లలో ‘శీను’లే ఎక్కువ. అలాగే ప్రసాద్‌లు. ఈ ‘శీను’ మాత్రం కాస్ట్యూమర్. వయసు అరవైకి  పైమాటే.
“అదేంటి మావా అలా అంటావూ? ఆవిడకేం మూడిళ్ళు. లెక్కలేనంత ఆస్థి, మొగుడు, పిల్లలు. ఇంకేం కావాలి?” ఆశ్చర్యంగా అన్నాడు సూరిబాబు.
“అందుకే మరి జనాలు నిన్ను వెర్రివెలక్కాయనేది. ఒరే సూరి! ఏది ఎంతున్నా, మనశ్శాంతి లేని బతుకు బతుకవుతాదిట్రా? గంజినీళ్లు తాగినా మనశ్శాంతి వుంటే ఆరోగ్యం ఉంటాది. ఆరోగ్యం వుంటే ఆనందం వుంటాది. ఏవుందా అమ్మకి? ఒరే! గొప్ప గొప్ప హీరోయిన్ల దగ్గర్ పన్జేశా. అందరి ‘కొలత’లూ నాకు తెల్సురొరే! కొలతలంటే జాకెట్టు కొలతలూ, బాడీ కొలతలు కాదు. ఆళ్ల మనసు లోతులూ అన్నీ తెలుసు. కానీ వసుంధరమ్మంత పిచ్చి ముండ ఇంకోతి వుండదు” చెబుతూ చెబుతూ సైలెంటైపోయాడు శీను.
‘ఫ్లాష్‌బాక్, ఫ్లాష్ ఫార్వార్డ్ ల్ని సినిమాల్లో చూపిస్తారు. ‘అదెలా?’ అని అనుకుంటామేగానీ, ప్రతీ మనిషీ రోజుకి కనీసం వందసార్లయినా ‘గతం’లోకి వెళతాడని గ్రహించలేం. ఏం.. మీగురించే మీరు ఆలోచించుకోండీ. రోజుకి ఎన్నిసార్లు గతంలోకి పయనిస్తున్నామో మీకే తెలుస్తుంది.
శీను కూడా గతంలోకి పోయుండాలి. అతనికా హక్కూ, అవకాశం రెండూ వున్నాయి. ఎందుకంటే సగానికి పైగా అతని జీవితం వసుంధరకి పర్సనల్ కాస్ట్యూమర్‌గానే గడించింది. ఆ అమ్మాయి పదహారేళ్లప్పుడు మొదటిసారి బాబూరావు (ఈ మధ్యే చనిపోయారు.  ఓ రెండేళ్ళవుతుంది) దగ్గర పనిచేసేవాడు. బాబూరావు చాలా పనిమంతుడు. టాప్ హీరోయిన్లు అతన్ని పర్సనల్ కాస్ట్యూమర్‌గా కోరుకునేవారు. ఆయన కింద కనీసం ఓ ఇరవైమంది టైలర్లుండేవారు. పగలూ రాత్రి అదే పని. బాబూరావులో వుండే ఒకే ఒక డిఫెక్టు అతని చిరాకు. నిద్రలేవడం దగ్గర్నించీ, నిద్రపోయేదాకా పచ్చి బూతులే. సాయంత్రం కాగానే ‘మందు’ తప్పనిసరి. ఆ  టైంలో ఎవడ్నో ఓకడిని నానా తిట్లూ తిట్టి హేళన చేస్తే గానీ అతని మనసు శాంతించేది కాదు. అయితే అదృష్టవశాత్తు ఓ రోజున ఓ మహానుభావుడు అతని చేత ‘మందు’ మాన్పించాడు. దాంతో శాడిజమూ తగ్గింది.
సినిమా పరిశ్రమలో ‘గురువు’ ఎప్పుడూ గురువే. ఎంత తిట్టినా, కొట్టినా, నోటికి తొంభైమంది ‘గురువు’ని ఏనాడూ తప్పుబట్టరు. తూలనాడరు. శీనుకీ, బాబూరావంటే గౌరవం అందుకే మిగిలుంది. మనిషి ఎలాంటివాడైనా ‘పని’లో మాత్రం కింగ్. అందుకే బాబూరావు శిష్యులు సరదాగా ఇప్పటికీ అంటారు.. “మా గురువారికి ‘టేపు’ అక్కర్లేదండి.. చూపుల్తోనే కొలతలు తీస్తాడు!” అని.
వసుంధరకి పదహారూ, శీనుకి  ఇరవై రెండూ. వసుంధర తల్లి  బ్రాహ్మణ స్త్రీ. తండ్రి అరవచెట్టియార్. వసుంధరకాక ఇంకో మగపిల్లాడు. సెయింట్ జాన్స్‌లో చదువుతుండగా వసుంధరకి హీరోయిన్‌గా అవకాశం వచ్చింది.
“నేను స్కూల్ డ్రామాలో యాక్ట్ చేస్తుండగా డైరెక్టర్ బాలకిషన్ అంకుల్ చూసి ‘హీరోయిన్’గా చేస్తావా అమ్మా అనడిగారు” అని వసుంధర తెగ ఇంటర్వ్యూలు ఇచ్చేది. నిజం మాత్రం అది కాదు. వసుంధర తల్లి ‘బాలకిషన్’ని చాలా నెలలు ‘అలరించాకే’ వసుంధరకి హీరోయిన్ చాన్స్ వచ్చిందని ఇండస్ట్రీలో అందరికీ తెలుసు.
“నీకు సినిమాల్లో ‘కేరక్టర్’ కావాలా? అయితే నీ ‘కేరెక్టర్’ నా దగ్గర వొదిలేసెయ్!” అని పరిశ్రమ అంటుందిట. ఇదో జోక్ గాని జోక్.
వసుంధర నిజంగా అందగత్తె. పాలల్లో మంచి పసుపూ, గులాబి రంగూ కలిసిన దేహచ్చాయ. ముత్యాల్లాంటి పలువరుస. అయిదడుగుల నాలుగంగుళాల ఎత్తు. చక్కని బిగువైన ఒళ్ళు. చూడగానే పిచ్చెక్కించే చిరునవ్వు. ఇంకేం కావాలి? ‘గ్లామర్ డాల్’ అన్నారు.
“ఏంది మావా ఆలోచనా?” అడిగాడు సూరిబాబు.
“నావల్ల కావటంలేదురా…!” కారుతున్న కన్నీళ్లను తుడుచుకుంటూ అన్నాడు శీను.
“పోనీ వెళ్ళి చూసొద్దాం పద!” లేచాడు సూరిబాబు.
“ఊహూ! చూళ్ళేను. చూస్తే గుండె పగిలి పోతుంది…!”
రెండు చేతుల్తో మొహం కప్పుకున్నాడు శీను. మళ్లీ ఏవో జ్ఞాపకాలు.

***********

కొత్తగా వచ్చిన హీరోయిన్ ‘కొలత’ ఎంత ‘సినిమాటిక్‌’గా కొలవాలో అంత ఘోరంగానూ తీశాడు బాబూరావు.. చూస్తూ ‘గురువు’గారు చెప్పిన కొలతల్ని నోట్ చేస్తున్న శీనుకే కంపరం పుట్టింది. వసుంధర సిగ్గుతో చచ్చిపోతోంది.
“అదేంటమ్మాయ్! సిగ్గుపడితే ఎలా? కెమెరామన్ దగ్గరా, కాస్ట్యూమర్ దగ్గరా ‘వొళ్ళు’ దాచుకోకూడదు. దాచుకుంటే తెరమీద ‘గ్లామర్’ కనిపించదు. ఇంకో రెండు సినిమాలయ్యాక నువ్వే చెబుతావు మాకు. ఎక్కడ ఎత్తులూ, ఎక్కడ వొంపులూ పెట్టి కుట్టాలో…!” ఫకాల్న నవ్వి వసుంధర ‘సీటు’ మీద చరిచి అన్నాడు బాబూరావు.
కళ్ళనీళ్ల పర్యంతమైన  వసుంధరని చూడగానే తన చిన్న చెల్లెలు జ్ఞాపకం వచ్చింది శీనుకి. మొదటి సినిమా సూపర్ డూపర్ హిట్టు. అయితే వసుంధర ‘బిడియాన్ని’ చిదిమేసి ‘కసి’ని పెంచింది మాత్రం బాబూరావులాంటి ధీరులే. రెండో సినిమాని వెంటనే వొప్పుకోలేదు వసుంధర తల్లి. టాప్ రెమ్యూనరేషన్ ఆఫరయ్యేదాకా ఆగింది. సినిమా సంతకం చెయ్యగానే వసుంధర  డైరెక్టుగా ప్రొడ్యూసర్‌తో అన్నది. “సార్.. నాకు కాస్ట్యూమర్‌గా బాబూరావు వొద్దు. అతని అసిస్టెంట్ శీను కావాలి. యీ సినిమా నించి అతనే నా పర్సనల్ కాస్ట్యూమర్” అని .. అంతే శీను దశ తిరిగింది.
వసుంధర  బాబూరావుని వొద్దన్న సంగతి జనాలకు తెలిసింది. ఒక్కొక్క సినిమాలో వసుంధర  పైకి వెళ్తున్న కొద్దీ, బాబూరావు కిందకి దిగిపోవాల్సి వచ్చింది. టాప్ హీరోయిన్  ‘వద్దన్న’వాడిని పనిలో  పెట్టుకోవడానికి గుండా చెరువా?
రెండే రెండేళ్ళలో బాబూరావు దగ్గరి అసిస్టెంట్లందరూ శీను దగ్గర చేరిపోయారు. బాబూరావ్ ‘సినీ’ టైలర్స్ కాస్తా బోర్డు తిప్పి కోడంబాకంలో మామూలు టైలర్‌గా మిగిలిపోయాడు. బాబూరావే కాదు, మొదటి సినిమా కెమెరామాన్ వైద్యలింగాన్ని, నానా తాగుడూ తాగి చిత్రహింసలు పెట్టిన  డైరెక్టర్ బాలకిషన్‌ని కూడా నిర్ధాక్షిణ్యంగా ‘తొక్కేసింది’. వసుంధర. ప్రొడ్యూసర్ మంచివాడు గనక బతికిపోయాడు. మేకప్ సుబ్బరామన్ అప్పటికే వయసుమీరినవాడు. అయితే గొప్ప పనిమంతుడు. ఆ సుబ్బరామన్ రిటైరయ్యాక కూడా నెలకి కొంత డబ్బులు పంపి ఆదుకుంది వసుంధర. హాస్పిటల్ ఖర్చులూ ఆమే భరించేది. దాంతో వసుంధరకి ‘గొప్ప మానవతావాది’ అన్నపేరు వొచ్చింది. ‘కరోడా’ అన్న పేరు ఎలాగూ వచ్చిందనుకోండి..

***

“శీనూ… నువ్వూ మన మేకప్‌మేన్ నరసింహులూ నా తరఫున సాక్షి సంతకాలు పెట్టాలి” ఇరవై ఆరో ఏట శీనుని తనున్న హోటల్ రూంలోకి పీల్చి చెప్పింది వసుంధర. అప్పటికామె నందకుమార్ (హీరో) ప్రేమలో పూర్తిగా మునిగిపోయిందని పరిశ్రమలో అందరికీ తెల్సు.. “అదికాదమ్మా.. నందకుమార్‌గారికి ఆల్రెడీ పెళ్లయింది. ఇద్దరు పిల్లలు కూదా. ఇప్పుడు…”చెప్పబోయాడు శీను.
“నాకు తెలుసు శీను! ఇప్పటివరకూ సంపాదించింది మొత్తం మా అమ్మా, తమ్ముడు వాళ్ల పేరు మీద దాచేసుకున్నారు. ఇప్పటికైనా ఆ వూబిలోంచి బయటపడకపోతే జన్మలో ఎప్పటికీ బయటపడలేను. నందకుమార్ ఎలాంటివాడైనా నిజంగా నేనంటే ప్రేమ వున్నవాడు. ఇంకొకటి ఏమంటే అతను భార్యని ఒప్పించాడు. ఆమె అనుమతితోటే మా పెళ్ళి జరుగుతోంది. అతన్ని కాదనుకున్నా రేపు ఇంకొకడెవడో  వచ్చి ఏం వొరగబెడతాడూ?” మనసులోని మాట శీనుకి చెప్పింది వసుంధర. అప్పటితో ‘ఆపటం’తనకీ మంచిదని మౌనం వహించాడు శీను.

***

‘ఆరువళ్లూరు’ వీరరాఘవస్వామి గుళ్ళో గుట్టుగా  పెళ్లి జరిగింది. విషయం తెలిసిన వసుంధర తల్లి లబోదిబోమన్నది. శీనునీ, మేకప్‌మేన్ నరసింహుల్నీ నానాబూతులు తిట్టింది. పరిశ్రమలో పెద్దల దగ్గరకు వెళ్లి మొత్తుకుందిగానీ వాళ్ళేం చెయ్యగలరు?
నెలరోజులు ‘హనీమూన్’ ట్రిప్ కానిచ్చాక మళ్ళీ బిజీ అయింది వసుంధర. వసుంధర అదృష్టమేమోగానీ ‘మంచి’ సినిమాలు పడ్డాయి. అన్నీ ‘హీరోయిన్’ ఓరియంటెడ్ సినిమాలే. పెళ్ళయ్యాక గ్లామర్ డాల్ కాస్తా ‘అభినయ సరస్వతి’గా పేరు తెచ్చుకుంది. కుప్పతెప్పలుగా డబ్బు. నందకుమార్ ఎప్పుడూ ఏవరేజ్ హీరోనే. ఈ దెబ్బకి అతను వసుంధర పేరున మూడు బంగళాలూ, తన పేరున మూడు బంగళాలూ కొనడమేగాక చెన్నై చుట్టూపక్కల వందల ఎకరాలు స్థిరాస్థి కొనేశాడు. కాలక్రమేణా వసుంధరకి ఇద్దరు ఆడపిల్లలు, ఒక మగపిల్లాడు. మొత్తం కుటుంబం అంతా కలిసే వుండేవారు. నందకుమార్ భార్యా వసుంధర అడుగులకి మడుగులొత్తేది. వసుంధరా అంతే ప్రేమగా ఆవిడ్ని చూసేది. తను ఏ నగలసెట్టు కొనుక్కున్నా ఆవిడకీ కొనాల్సిందే. తన పిల్లలకి ఏది కొన్నా ఆవిడ పిల్లలకీ కొనాల్సిందే.
కాలగర్భంలో ఓ దశాబ్దం కలిసిపోయింది. కొత్త నీరు వచ్చింది. పాతనీరు కొట్టుకుపోయింది. ఇవ్వాళ వచ్చిన హీరోయిన్ రేపు టాపు. ఎల్లుండి ఫ్లాపు. కేరళ నించీ, ముంబై నించీ, డిల్లీ, గుజరాత్‌ల నించీ హీరోయిన్ల దిగుమతి పెరిగింది. ఆల్ హేపీ. సినిమా రంగానికి కావాల్సిన ‘పట్లు’ పూర్తిగా నేర్చుకుని ముంబై నించి వస్తున్నారు గనక హీరో ఖుష్… డైరెక్టర్ ఖుష్.. ప్రొడ్యూసర్, మేకప్‌మేన్, డిస్ట్రిబ్యూటర్ అందరూ ఖుష్. బయ్యర్లతో సహా. ‘కేరక్టర్’ వదులుకోవడమంటే షేక్‌హాండ్ ఇచ్చినంత తేలిక. ఉన్నంతలో ఇల్లు చక్కబెట్టుకో. కమర్షియల్స్ అయినా, అయిటం సాంగ్ అయినా ఏదైనా ఒకటే.. హార్డ్ కేష్.. అంతే!
చప్పట్లకీ, పచ్చనోటు రెపరెపలకీ అలవాటు పడ్డ హీరోయిన్లు రిటైరై ఇంట్లో కూర్చోలేరు. అలాగని తల్లి వేషాలు వెయ్యలేరు. కానీ వసుంధర అన్నింటికీ సిద్ధపడింది. కూతుళ్లు ‘వయసు’కి వచ్చారు. వాళ్లని కథానాయికలుగా చెయ్యాలంటే డబ్బు కావాలి. ఆ మాటే నందకుమార్‌తో అన్నది. నందకుమార్ తన స్వంత కూతురి పెళ్లి చేసేశాడు ఓ సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీర్‌తో. వసుంధర డబ్బుతో కొడుకుని (స్వంత కొడుకుని) హీరోగా పెట్టి సినిమా తీశాడు. అది బిగ్గెస్టు ఫ్లాపు. సినిమాకి చూపినవన్నీ దొంగలెక్కలే. మూడొంతులు వసుంధర ఆస్థిని నందకుమార్ ‘నొక్కేశాడు’, ఆ విషయం మొదట గ్రహించింది శ్రీను.
“అమ్మా .. జాగ్రత్తపడండి. సినిమాని ‘చుట్టేసారు’ ఖర్చులు మాత్రం చూపించారంట. మీ మధ్య గొడవలు పెడదమన్న ఉద్ధేశ్యంతో కాదు. మీ  ఉప్పు తిన్న విశ్వాసంతో చెబుతున్నా.!” చాలా కష్టం మీద వసుంధరని వొంటరిగా కలిసి చెప్పాడు శీను.
నందకుమార్ హయాంలోనే శీనుకు ఉద్వాసన పలికాడు. శీనుకి అప్పటికే మంచి పేరుంది గనక త్వరలోనే వేరో ఒక అప్‌కమింగ్ హీరోయిన్‌కి పర్సనల్ కాస్ట్యూమర్‌గా వెళ్ళిపోయాడు. బాగా సంపాదించాడు కూడా. ఒక విషయం నిజం. వసుంధర శీనుని సొంతమనిషిలానే చూసింది. శీను పెళ్లికి కూడా బోలేడంత డబ్బు ఖర్చు పెట్టింది. “నాకు తెలుసు శీను.. ఇప్పుడు ఏమీ చెయ్యలేను. ఆస్థి ఆయన చేతుల్లో ఉంది. కానీసం ‘మల్లిక’ అయినా హీరోయిన్‌గా నిలదొక్కుకుంటే…” నిట్టూర్చింది వసుంధర. అప్పుడు సమయం ఉదయం పది. అప్పటికే వసుంధర ‘తీర్థం’ సేవించి మత్తులో ఉంది.
మాట్లాడకుండా బయటికొచ్చాడు సీను. “అన్నా.. ఆ అరవ ముండాకొడుకు వసుంధరమ్మని తాగుడికి అలవాటు చేశాడు. తెల్లార్లూ మందే…!”శీనుతో గుసగుసగా అన్నది ముత్తులక్ష్మి. ముత్తులక్ష్మి మొదట్నించీ వసుంధరకి ‘టచప్ వుమన్’ వసుంధరతోటే వుంటుంది. నిట్టూర్చాడు శీను.
“అంతేకాదు శీనయ్యా.. హీరో అయ్యుండీ అమ్మాయిల్ని తెచ్చి వ్యాపారం చేయిస్తున్నాడు. నేనూ రెండు రోజుల్లో వెళ్ళిపోతున్నాను.”చెప్పింది ముత్తులక్ష్మి. ఆ విషయం పరిశ్రమలో అందరికీ తెలుసిందే. ‘మాజీలు’ కొందరు  యీ వ్యాపారం మీదే జీవనం సాగిస్తుంటారు. అదే తప్పుగా అనిపించకపోవటమే విచిత్రం. కుటుంబంలో మగపిల్లలకి కూడా ఇదంతా మామూలుగా అనిపించడం మరో విచిత్రం. అక్కో, చెల్లెలో వ్యభిచారం నేరం మీద పట్టుబడ్డా ఆ మగధీరులు మాత్రం మామూలుగానే తిరగేస్తుంటారు. అక్కచెల్లెళ్ల మీదే బతికేస్తూ వుంటారు.
వసుంధరకీ, నందకుమార్‌కీ జరిగిన ‘డిస్కషన్స్’ చెప్పాలంటే ఓ పెద్ద నవల అవుతంది. ఎందుకంటే నందకుమార్ గోతికాడ నక్క. అతని మొదటి పెళ్ళాం ‘బాగా’ తెలివైంది. ‘కాదు’ అని బయటపడకుండా ‘అవును’ అని అన్నీ దక్కించుకుంది.
ఏ రేంజికంటే తరవాత్తరవాత వసుంధర ‘కూతుళ్ల’ మీద సంపాదించేంత. తన కూతురు, కొడుకూ మాత్రం సేఫ్. సవతి కూతుళ్లనీ బిజినెస్’లోకి దించి, సవతి కొడుకుని ‘వెధవ’ని చేసింది. తనకి పుట్టినవాళ్లనే ‘బిజినెస్’లోకి దించిన ఘనత ది గ్రేట్ కేరక్టర్ ఆర్టిస్ట్ నందకుమార్‌ది.
నేలమీదనించి ఓ కొండ శిఖరానికి ఓ ‘రాయి’ని చేర్చాలంటే చాలా కష్టం. అక్కడ్నించి ఆ రాయిని కిందకి తోసెయ్యాలంటే క్షణం పట్టదు.
వసుంధర పతనమూ అలాగే అయింది. సంస్కారం వున్న వసుంధర జరుగుతున్న దాన్ని చూస్తూ సహించలేకపోయింది. అలాగని పిల్లల్ని తండ్రికి దూరమూ చెయ్యలేకపోయింది. అందరూ చేసే పనే తనూ చేసింది. అన్నీ మర్చిపోవడానికి అది దగ్గరి మార్గం ‘తాగుడు’. ఆ తాగుడికి బానిసైంది. లేవగానే మందు.. ఇంకా ‘కిక్కు’ కోసం మందుతోపాటు గుట్కా. ముత్యాల్లాంటి పలువరస పుచ్చిపోయింది. వొళ్లు ఏభయేళ్ళకే బండగా తయారైంది. కూతుళ్లు సినిమాల్లో  రాణీంచలేకపోయారు. ఒకతి మాత్రం ఓ మళయాళం వాడిని దొంగతనంగా పెళ్లి చేసుకుని వెళ్లిపోయింది. రెండోది ఎప్పుడు ఎవరితో ఉంటుందో దానికే తెలీదు. కొడుక్కి చదువబ్బలా. తండ్రి కారుని డ్రైవ్ చేస్తూ ఉంటాడు. తాగి తాగి చివరకు చచ్చిపోయిన వసుంధర. మంచం మీదనించి కిందపడి చనిపోయిందని ఒకరంటే, గుండె ఆగి చచ్చిపోయిందని మరొకరు అన్నారు. ఏమైతేనేం మరో దుఃఖజీవికి ‘విముక్తి’ లభించింది. సర్వాంతర్యామి వున్నది అందుకేగా..

***

వసుంధర ‘పెద్ద కర్మ’ చాలా అట్టహాసంగా జరిగింది. నిలువెత్తు ఫ్లెక్సీలు, అన్ని పేపర్లలోనూ శ్రద్ధాంజలి. అన్ని చానల్సులోనూ ఆవిడ గురించిన వార్తలూ, కటింగ్సే. నందకుమార్ నటనకి జోహార్లు..  గ్లిజరిన్ లేకుండా టీవీ కెమెరాల ముందు ‘భార్యపోయిన దుఃఖాన్ని’ రక్తి కట్టించాడు. చూస్తున్న ప్రేక్షకులు అతని ప్రేమకి చలించిపోయారు. నందకుమార్ భార్య ఇంకా అద్భుతమైన నటనని ప్రదర్శించింది. ‘వసుంధర నాకు దేముడిచ్చిన చెల్లి, నా ప్రాణంలో ప్రాణం” అంటూ వలవలా ఏడ్చింది. వసుంధర కూతుళ్లూ, కొడుకు మాత్రం నిర్వికారంగా నిలబడ్డారు.
“నేను బ్రతికుండీ ఆమెకి ఏమీ చెయ్యలేకపోయాను గురువుగారూ.. చెయ్యగలిగిందింతే!” కళ్లనీళ్లతో అన్నాడు శీను. డాబా హోటల్లో ఓ చిన్న సంతాప సభ జరిగింది. మేం మొత్తం పదిమందిమి. ఏర్పాటు చేసింది కాస్ట్యూమర్ శీను. (DATA UDIPI HOTEL). ఓ రెండు నిమిషాలు మౌనం పాటించాం. (దానివల్ల ఎవరికి ఉపయోగం? అడక్కంది. అదో వెర్రి సంప్రదాయం).
“వసుంధర పిల్లల పరిస్థితి ఏమిటి?” ఇదో మిలియన్ డాలర్ ప్రశ్న. స్వంత తండ్రి వున్నాడు. కానీ ఆ తండ్రే కూతుళ్లని (అంటే వసుంధర కూతుళ్లని మాత్రమే) బిజినెస్‌లోకి దించి ‘కొడుకు’ని డ్రైవరుగా వాడుకుంటున్నాడు. ఆయన అసలు కొడుకూ, కూతురూ చాలా చాలా గొప్ప స్థితిలో వున్నాడు. మరి వీళ్లు పిల్లలు కారా? ఇంత పక్షపాతం ఎందుకూ? అదీ వసుంధర సర్వస్వాన్నీ కొల్లగొట్టాక కూడా”
జావాబు దొరకని ప్రశ్నల్లో ఇదొకటి. వసుంధరని తల్చుకుంటే నాకో పాట గుర్తొస్తుంది.. “తేరి దునియాసే దూర్ చలేఁ హోకె మజ్‌బూర్ హమే యాద్ రఖ్‌నా…” అన్నది
జ్ఞాపకాలు తప్ప వసుంధర గురించి ఇంకేం మిగిలాయి..

జీవిత నాటక రంగం పై “ఆమె” ( UT - 6 )

“మొదట్లో మా అమ్మంటే  నాకు అసహ్యం..!” నవ్వింది సుచరిత.
“నిజమా?” అడిగాను. నా గొంతులో ఆశ్చర్యం లేదని నాకు తెలుసు.
“నా నాలుగో ఏట నన్ను వదిలేసి, మా నాన్న పరువు తీసి ఇల్లొదిలి పెట్టి వెళ్ళిపోయింది. సంఘంలో నేను చిన్ననాటి నుంచి పడ్డ అవమానాలు నన్నో ‘ఇంట్రావర్ట్’ గా మార్చాయి. దేముడూ, పూజలూ అంటూ పవిత్రంగా ఉండే మా నాన్న మా అమ్మ కొట్టిన దెబ్బకు ‘దేవదాసై’ కొంపని పట్టించుకోవడం మానేశాడు. ఇహ మా బామ్మా, మా తాతయ్య అయితే, నేనో దురదృష్టవతురాల్ననీ, నా దురదృష్టమే కొంపని నాశనం చేసిందనీ, నా చదువు పూర్తయ్యేదాకా సాధిస్తూనే ఉన్నారు. అట్లాంటి పరిస్ధితుల్లో పెరిగిన నాకు, అమ్మంటే అసహ్యం కాక అభిమానమూ, అనురాగమూ పుడతయ్యా?” సుచరిత నవ్వుతూనే చెప్పినా కళ్లల్లో మాత్రం ‘కసి’ నివురు గప్పిన నిప్పులా కనిపిస్తూనే ఉంది.
“అయితే ‘మొదట్లో.  మా ‘అమ్మంటే నాకు అసహ్యం’ అని మీరిచ్చిన ‘స్టేట్మెంట్’ రాంగ్ కదూ. ఎందుకంటే మీ కళ్ళల్లో ఇంకా ‘కసి’ ఉంది” నేను నవ్వుతూనే అన్నాను. ఆ మాత్రం చనువు సుచరితతో నాకు ఉంది. “ఇప్పటికీ అసహ్యం అవునా?” కళ్ళలోకి చూస్తూ అన్నాను.
సుచరిత వాళ్లది తెనాలి. తెనాలి అంటేనే గొప్ప కళాకారులు జన్మించిన ఆంధ్రా పేరిస్. భానుమతిగారూ, రామకృష్ణగారూ, శారదగారూ, ముక్కామలగారూ ఇలా చెప్పుకొస్తే తెనాలి కళాకారులూ, నిర్మాతలూ, దర్శకుల సంఖ్య అనంతం. నాకు డబ్బింగ్ మెళకువలు నేర్పిన అన్నగారు శ్రీ రామకృష్ణగారిదీ తెనాలే.
సుచరిత వాళ్లమ్మ కల్పన.(అసలు పేరు కళ్యాణి) . కల్పనగారు సినిమాల్లో ఎంటరై రెండో సినిమాకే కళాశ్రీ అని పేరు మార్చుకుంది. (ఇది నేను పెట్టిన పేరు. ఆమె కోరికతో అసలు పేరు దాస్తున్నాను). ఇరవై రెండేళ్ళకే ముగ్గురు పిల్లల తల్లై కుటుంబాన్ని వదిలేసుకుని మద్రాసు పారిపోయి వచ్చేసింది. పెద్దకొడుకు, చిన్నకొడుకు అమ్మమ్మగారింట్లో  పెరిగితే కూతురు సుచరిత బామ్మగారింట పెరిగింది. కళాశ్రీగా పేరు మార్చుకున్న తరుణంలో పెద్దాడికి ఏడేళ్లూ, రెండో వాడికి ఆరేళ్ళు, సుచరిత నాలుగేళ్ళు. యీ వివరాలు సుచరితని కలవకముందే నాకు తెలుసు. కళాశ్రీ కూడా ‘అంబిక’ అనే కలం పేరుతో కథలు రాస్తూ ఉంటుంది. అది నాకు తెలుసు.
నిజం చెబితే అంతే కవిగారు. ‘కసి’ ఉందీ…. లేదూ… ఒకటి నిజం. అప్పుడు ఆమె అంటే అంతులేని అసహ్యం. ఇపుడు జాలీ, కసీ ఇంకా ఏదో తెలీని మమకారం కూడా ఉందని అనుకుంటున్నాను. “సూటిగా నా కళ్లలోకి చూస్తూ అంది సుచరిత.
“ఒకే వరలో మూడు కత్తులా?” నవ్వాను.
“జాలీ మమకరం కూడా కత్తులేనా?” కళ్లు పెద్దవి చేసి ఆశ్చర్యం నటిస్తూ అన్నది సుచరిత.
“ఈ  ‘అసహ్యం, కసి’ అనబడే కత్తులకంటే వెయ్యిరెట్లు పదునైన కత్తులు ‘జాలీ, మమకారం’ . ఆ విషయం ఇరవై రెండేళ్ళ వయసులో ఉన్న  నీకు ప్రస్తుతం అర్ధం కాదేమోగానీ, జీవితాన్ని ‘మనసుతో’ గమనించిన వాళ్లకి ఖచ్చితంగా అర్ధమౌతుంది.” నేనూ తన కళ్లలోకి చూస్తూనే అన్నాను.
“ఓహో అవిడా రచయిత్రేగా! అందుకే మీరు కాస్త అటుపక్క మొగ్గు చూపుతున్నారన్నమాట!” మాటల్లో తీవ్రత ఉన్నదని చెప్పక తప్పదు.
“కావచ్చు. కానీ సుచీ, ఒక్క విషయం చెప్పు. అప్పటి ‘కాలా’నికీ, ఇప్పటి ‘కాలా’నికీ, అప్పటి సామాజిక పరిస్థితులకీ, ఇప్పటి పరిస్థితులకి ఉన్న తేడాని బేరీజు వేశావా ఏనాడైనా? మీ అమ్మ ‘లేచి’పోయిందని జనాలు నీతో నీ చిన్నతనాన అన్న మాటలే నీలో పాతుకుపోయాయిగానీ, ఆమె నిజమైన పరిస్థితినీ, బాధనీ ఏనాడైనా తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నించావా? కనీసం ఊహించావా?” సిన్సియర్‌గా అడిగాను.
“ఊ!” ఏ కాలమైనా ‘తల్లి’ తల్లేనండీ. తను నవమాసాలూ మోసి చావుకి తెగించి కన్న బిడ్డలని, తనే వదిలిపోయిందంటే, ఆమె తల్లి అవుతుందా? సరే.. తన పరిస్థితి భరించలేనంత దుర్భరంగా వుంటే బిడ్డల్ని కూడా తీసుకుపోవచ్చుగా తనతో? పోనీ తను కొద్దో గొప్పో సెటిల్ అయ్యాకైనా తన బిడ్డల్ని తన దగ్గరికి పిలిపించుకోవచ్చుగా?” కచ్చగా అన్నది సుచరిత.
“నీకు క్రికెట్ అంటే ఇష్టం కదూ? ప్రేక్షకురాలిగా బోలేడన్ని కామెంట్స్ ఎవరైనా ఇవ్వొచ్చు. కానీ, పిచ్‌లో నిలబడి ఆడుతున్నవాళ్లకి కదా కష్టం తెలిసేది.? కాదంటావా?”
“ఓహో … మీరు తర్కం వుపయోగిస్తున్నారన్నమాట. అయ్యా… తర్కంలో కూడా నాలుగు విభాగాలున్నాయని నాకూ తెలుసు. ఇక్కడ కావల్సింది గెలుపోటముల వ్యవహారం కాదు. మానవత్వం” సుచరిత గొంతులో కాస్త అవహేళన ఉంది.
“ప్రస్తుతం మీ నాన్నగారు మంచాన పడి వున్నారని నాకు తెలిసింది. మానవత్వం గురించి చర్చించేటప్పుడు మరి ఆయన హాస్పిటల్ ఖర్చులన్నా నువ్వు భరించాలిగా. భరించే స్థోమత నీకుండీ ఎందుకు మీ నాన్నని దూరంగా పెట్టావు?” బిలో ద బెల్ట్ ఏనాడూ దెబ్బ కొట్టకూడదని తెలిసీ కావాలనే దెబ్బ కొట్టాను.
“ఉక్రోషం ఎంత అసహ్యంగానైనా మాట్లాడిస్తుందనటానికి మీరన్న మీ మాటలే ఉదాహరణ మాస్టారూ.. నిజమే స్థోమత ఉంది. కానీ ఆయన చేసిన అన్యాయం? ఎనిమిదేళ్ళ కూతుర్నీ, అదీ తల్లి ప్రేమకి నోచుకోని దాన్ని పట్టించుకోకుండా, ఇంటీ పనిమనిషిని ఉంచుకుని, దాన్నే పెళ్ళి చేసుకుని, దాన్నే అమ్మ అని పిలవమని నా వీపు మీద వాతలు పెట్టాడన్న విషయం మీకు తెలీదు. వదిలెయ్యండి కవిగారూ.. నా గతాన్ని తలుచుకున్న కొద్దీ పగిలేవి అగ్నిపర్వతాలే!” బొటబొటా కన్నీరు కార్చింది సుచరిత.
“గుడ్! నీ కష్టాలు  నువ్వు తల్చుకోగానే పగిలేవి అగ్నిపర్వతాలు. కానీ, మీ అమ్మ కష్టాలు మాత్రం నీ దృష్టికి శీతలపవనాలుగా అనిపించి ‘కసి రేగుతుంది’ కదూ! ఇదేం న్యాయం?” నా గొంతులో మోతాదుకి మించిన వ్యంగ్యాన్ని వొలికించాను.
“అంటే మీరనేది మా అమ్మ చేసింది రైట్ అనా? “కోపంగా అన్నది.
“తల్లిదండ్రుల విషయంలో తప్పొప్పులు  ఎంచే హక్కు పిల్లలకి లేదు. ఎందుకంటే నీ పుట్టుకకు కారకులు వాళ్లు. తల్లి అండాన్ని దానం చేస్తే, తండ్రి బీజాన్ని దానం చేస్తాడు. అండము, బీజము కలిసి పిండమైతేనే నువ్వు లోకానికొచ్చింది. అయినా, నీ తండ్రికి చెయ్యగలిగీ నువ్వెందుకు సహాయం చెయ్యట్లేదో నీ నిర్ణయం. నీ తండ్రి నీకు చేసిన అపకారాన్నీ, నిన్ను పెట్టిన బాధల్నీ నువ్వు క్షమించలేవు . కానీ నీ తల్లి,  నీ తండ్రి పెట్టిన బాధల్ని మాత్రం క్షమించి ఆ నరకంలోనే ఉండుంటే నీకు చాలా తృప్తి కలిగి, మా ‘అమ్మ దేవత’ అనుండేదానివి కదూ?
అయితే అదే ప్రశ్న మళ్లీ అడగక తప్పదు. ‘ నా కూతురు దేవత’ అని ఇప్పుడు మీ నాన్నతో అనిపించుకోగలిగిన స్థితిలో ఉండీ, ఎందుకు అనిపించుకోలేకపోతున్నావు?” యీసారి నేను నవ్విన నవ్వులోనూ వ్యంగ్యం ఉందని నాకు తెలుసు.
“శబాష్ కవిగారూ! అటు ఆవిడా ఇంకోడ్ని పెళ్ళి చేసుకుంది. ఇటు ఈయనా ఇంకోదాన్ని పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. వాళ్లు పరిస్ధితులతో ఏనాడూ రాజీపడలేదు? వాళ్ల బుద్ధికీ, వాళ్ళ మనసుకి తోచింది చాల నిర్భయంగా నిస్సిగ్గుగా చెసేయ్యొచ్చు .  కానీ మేం మాత్రం చాలా విశాల హృదయంతో అర్ధం చేసుకుని, వాళ్ల అవసరాల్ని గమనించాలన్నామట! ఎంత ధృతరాష్ట్ర నిర్ణయం మీదీ?” వ్యంగ్యంగా నవ్వుతూ చప్పట్లు చరిచింది సుచరిత.
“ఓకే సుచీ..  నాది ధృతరాష్ట్ర నిర్ణయమే అనుకో. కాదనను. పోనీ నువ్వన్న మాటనే కాస్త వివరిస్తావా?”
“ఏ మాట?”
“మొదట్లో అసహ్యం ఉండేది. ఇప్పుడు జాలీ, కసీ కొంచెం మమకారం కూడా ఉన్నాయి. అన్న మాటని!”
“దీన్నేనా కాలుకేస్తే వేలికీ, వేలికేస్తే తలకి వెయ్యటం అంటే?  సరే.. జాలి ఎందుకంటే, ఇరవై రెండేళ్ళకే ముగ్గురు పిల్లల్ని వొదిలేసి, వేటూరిగారన్నట్టు యీ దుర్యోధన దుశ్శాసన దుర్మదాంధ ప్రపంచంలోకి ఒంటరిగా ప్రవేశించి నానా అగచాట్లు  పడినందుకు. కసి ఎందుకంటే, కేవలం స్వసుఖం, స్వార్ధం కోసం కన్నబిడ్డల్నీ, ఇంటి పరువు పతిష్టల్నీ నడిరోడ్డున వొదిలి తనతోవ తాను చూసుకొన్నందుకు. మమకారం ఎందుకంటే, నిజాన్ని నిజంగా ఒప్పుకోవాలి గనక. ఆ రాస్కెల్ అదే నా తల్లి గొప్ప నటీమణి. ఏ పాత్ర ఇచ్చినా ఆ పాత్రలో వొదిగిపోతుంది. ఎక్కడా కృత్రిమత్వం కనిపించదు. తెలుగు చలన చిత్ర పరిశ్రమలో వేళ్ల మీద లెక్కబెట్టగలిగిన నటీమణుల్లో ప్రధమురాలని అననుగానీ,  ప్రముఖురాలు. ఆవిడ్ని తెరమీద చూసినప్పుడల్లా ‘యీవిడా నా తల్లి!” అని ఆశ్చర్యంతో మైమరచిపోతా. హాల్లోంచి బయటికి రాగానే… “వాహ్.. అంతా నటనే!” అని జ్వలించిపోతా.  ’తల్లిమనసు’ చిత్రంలో కూతురికి పోలియో అని తెలిశాక ఏడిస్తూ ఆవిడ నటించిన సీను చూస్తే ‘తల్లంటే అదిరా’ అని ఎవడైనా అనుకుంటాడు. అలాంటి అమ్మ ఉండాలని ప్రతివాడు ఊహించుకుంటాడు…. నేను తప్ప!! ఎందుకంటే ఆ ఏడుపు ఆ ఎక్స్‌ప్రెషన్సూ అన్నీ క్షణికాలే.. అంతా నటనే…!”కసితో పాటు అసహ్యమూ ధ్వనించింది. “అయినా .. ఇంత గొప్ప నటీమణి నా తల్లి అన్న గర్వం, మమకారం మనసులో మెదులుతాయి” అన్నది.
నేను సైలెంటైపోయాను. సుచరిత మనసులో కలిగే భావాలు నాకు తెలీకపోలేదు. కానీ నా ప్రయత్నం నేను చెయ్యక తప్పదు.
“నిజంగా సుచీ. నీ హృదయం చాలా గొప్పది. నిష్పక్షపాతం గా  మీ అమ్మగార్ని మెచ్చుకోవడం నీ నిజాయితీకీ, సంస్కారానికీ నిదర్శనం. బహుశా మీ అమ్మ నీకు ఏమిచ్చినా, ఏమివ్వకపోయినా నీకు తన రక్తాన్నేగా ‘నటన’నీ వారసత్వంగా  ఇచ్చిందని చెప్పక తప్పదు. ‘రాలిన చివురాకు’ లోనీ నటనకి అవార్డు రావడమే నీలోని నటి ‘ప్రజ్ఞ’కి నిదర్శనం.”నిజంగానే మెచ్చుకున్నాను.
“అవును గురూజీ! ఇంతకీ నన్ను ములగచెట్టు ఎందుకెక్కిస్తున్నారు?” పరిహాసంగా అన్నది సుచరిత.
“ఒక గొప్ప నటికి మరో మహానటి మనసు అర్ధం కాదా? మీ అమ్మ ఏనాడూ గ్లిజరిన్ వాడదని అందరికీ తెలుసు. సన్నివేశంలో దిగ్గానే కన్నీళ్లు వాటంతట అవే వర్షంలా కురుస్తాయని అంటారు. నువ్వూ ‘రాలిన చివురాకు’ సినిమాలో గ్లిజరిన్ వాడలేదని నాకు తెల్సు. ఆనాడు నీ కళ్లలోంచి వచ్చినవి వెచ్చని స్వచ్ఛమైన కల్తీలేని కన్నీళ్ళే. కళ్లలోంచి నీళ్లు కురవాలంటే మనసు కరగాలి. ఆ మనసు కరగాలంటే  అది పాషాణం కాకూడదు.  చిన్న చిరుగాలికైనా స్పందించి, అటూ ఇటూ ఊగే చిగురాకు  కావాలి.  అలా చూస్తే మీరిద్దరిదీ చివురాకులాంటి స్పందించే మనసులే. పాషాణాలు కావు.” మధ్యలో మాటల్ని ఆపేశాను.
“ఎందుకు మళ్లీ  మేము తల్లీకూతుళ్లమని జ్ఞాపకం చేస్తారూ? మా ఏడుపులూ మా నవ్వులూ ఒకలాగే ఉండొచ్చు. కానీ మా అదృష్టాలూ, దురదృష్టాలూ ఒకటి కాదుగా? ఆవిడకేం? మొగుడున్నాడు. ఒకరో ఇద్దరో మాలాగా కాకుండా, ‘ప్రియమైన’  పిల్లలున్నారు.  ఆస్తి వుంది… అంతస్థూ వుంది…’  నటిగా బోలెడు మందాన పేరుంది. ఇంకేం కావాలీ        “మా గోల మాది. నా ఇద్దరు అన్నలూ ఎందుకూ  పనికిరానివాళ్లయిపోయారు. చిన్నతనం నించీ వాళ్లు పడ్డ అవమానాలు వాళ్లని గొంగళి పురుగుల్లా మార్చినై. ఎక్కడా ఉండలేరు. కనీసం ‘ఇది’ కావాలని అడగలేరు. మమ్మల్ని ఒదిలి వాళ్ళు దూరంగా వెళ్ళిపోయారు. ఒకడు ఆర్మీలో ఎక్కడో బోర్డర్లో వుంటే ఇంకోడు రైల్వే కేటరింగ్ సర్వీసులో గంటకో వూరి గాలి పీలుస్తున్నాడు. మరి మీరు మాత్రం మా అమ్మగారిని మాకేదో దగ్గర చెయ్యలనే ప్రయత్నం మాత్రం మానటంలేదు. మమ్మల్ని కలిపితే మీకొచ్చే లాభం ఏమీ లేదని నాకు తెలుసు. కానీ ఆవిడ ‘ఈగో’ సాటిస్‌ఫై అవుతుంది. ఏవో కాకమ్మ కబుర్లు చెప్పి,  నన్ను దగ్గరికి తీసుకుని,” నా తప్పేమీ లేదు బుజ్జీ, ఇది కేవలం విధి లిఖితం. లేకపోతే నీ ‘దృష్టిలోపం’ అని తనని తాను విముక్తురాలిగా చేసుకుంటుంది. మాస్టారూ, అది నాకు ఇష్టం లేదు. ఇన్నేళ్ళ తరవాత ఆమె ప్రేమ ఒద్దు. అసలావిడ ప్రసక్తే మళ్ళీ తీసుకురావొద్దు” ఖచ్చితంగా అన్నది సుచరిత.
నేను నవ్వాను.
“మీరు ఇదంతా ఊహించే వచ్చారనీ, మీరు ఊహించిన మాటల్నే నేను మాట్లాడుతున్నాననీ నవ్వొచ్చిందా మాస్టారూ? నవ్వండి. ఎందుకంటే పులి ఆకలి లేడికి నరకం. మీ రచయితలు బహుశా పులులకంటే క్రూరమైన లక్షణాలతో పుడతారేమో! మీ మీద నాకున్న గౌరవాన్ని దయచేసి అలాగే వుండనివ్వండి.  మా అమ్మకారణంగా దాన్ని మట్టిపాలు చెయ్యకండి.మరి…! “ఆగింది సుచరిత.
“సెలవు తీసుకోమంటావు అంతేగా సుచీ! సరే వెళ్ళొస్తాను. కానీ ఒక్కమాట… తప్పు చేసిన వాళ్ళని శిక్షించడం న్యాయమే. కాదన్ను. కానీ వాళ్లు తమ తప్పుని సరిదిద్దుకోవటానికి ఓ అవకాశం ఇవ్వడం కూడా అన్యాయం కాదేమో?” ఆమె కళ్ళల్లోకి చూస్తూ అన్నాను.
“వాళ్లు తప్పు దిద్దుకోవడానికి అవకాశమా? ఇస్తాను. మరి నా బాల్యం వాళ్లు నాకు ఇవ్వగలరా? చెప్పండి… ఇవ్వగలిగితే యీ క్షణమే మా నాన్న కుటుంబాన్ని మద్రాసు తీసుకొచ్చి నేను పోషిస్తా. ఇవ్వగలిగితే యీ క్షణమే మా అమ్మని కల్సి, ఆవిడ పిల్లల్ని నా తోబుట్టువులుగానూ, ‘ఆయన్ని’ తండ్రిగానూ  స్వీకరిస్తా. .. ఏం? నా బాల్యాన్ని మళ్ళీ వాళ్ల చేత నాకు ఇప్పిస్తారా?”
ఇసుకలో ఇంకిన నీటినీ, ‘గతపు’ నీడల్లో ఒదిగిన కాలాన్ని మళ్లీ ఎవరు వెనక్కి తేగలరు?”
“వస్తాను సుచీ.. తప్పో రైటో నాకు తెలీదుగానీ మీ అమ్మ బాధ చూడలేక వచ్చాను. కావాలనే కొన్నిసార్లు నిన్ను బాధపెట్టే మాటలూ, ఇబ్బంది పెట్టే మాటలూ అన్నాను. ఒకటి మాత్రం నిజం…! కొన్ని చెయ్యి జారిపోకముందే జాగ్రత్తపడాలి. కొందరి విషయంలో కాలాతీతం కాకముందే కనికరం చూపించాలి. సారీ.. అది నీ ఇష్టం..” నేను లేచి వచ్చేశాను.
కళాశ్రీ ఇంటికి వెళ్లలేకపోయాను. వెడితే, సుచరిత ఏమన్నదో ఆవిడకి చెప్పాలి. సుచరిత అడిగిన ప్రశ్నలకి ఖచ్చితంగా కళాశ్రీ అనబడే కళ్యాణి దగ్గర జవాబులు లేవు. అంతేగాదు, ఇప్పుడు నేను వెళ్లి సుచరిత అడిగిన ప్రశ్నల గురించి చెప్పినా, సుచరిత తల్లిని యీ జన్మలో చూడటానికి ఇష్టపడటం లేదు అని చెప్పినా, కళ్యాణిని ఇంకా బాధపెట్టిన వాడినవుతాను.
‘మౌనం’ చాలా ఇబ్బందుల్ని తొలగిస్తుంది. నేను అదే పాటిస్తున్నా. నెలన్నర గడిచిందేమో. ‘రాఘవ’ కనిపించాడు. రాఘవ అంటే కళ్యాణి రెండో భర్త. తెలుగువాడే అయినా ‘రాఘవన్’ అని పరిచయం చేసుకోవడమేగాక, కావాలని తమిళ యాసలో తెలుగు మాట్లాడతాడు. “హలో సార్.. ఎట్టా వుండారూ?” తమిళ యాసతోనే అడిగాడు రాఘవ.
“బాగున్నానండీ. ఏంటి విశేషాలు.?” మామూలుగా అడిగాను. ఆయన పరిచయం వున్నా లేనట్టే లెక్క. ఒకందుకు మెచ్చుకోవాలి. కళ్యాణి నాతో మాట్లాడేటప్పుడు మధ్యలోకొచ్చేవాడు కాదు. తను నాతో కూడా ఫ్రెండ్లీగానే అన్నట్టు ‘ఉండేవాడు.’
“ఏం చెబుతాం సార్. అంతా బాగానే ఉంది. ఏదో..!” నవ్వాడు.
ఇంతకీ మేం కలిసింది పాండీ బజార్లో ‘వుడ్‌లాండ్స్’ హోటల్లో.
ఒకప్పుడు (నేను మద్రాసుకి వచ్చిన కొత్తలోకూడా) వుడ్‌లాండ్స్ కాఫీకి గొప్ప పేరు. రచయితలూ, హీరోలూ తరచుగా ఆ రోజుల్లో విజిట్ చేసే హోటళ్ళు నారాయణ కేఫూ… వుడ్‌లాండ్సూ.. ‘దాస్‌ప్రకాష్’ మరో గొప్ప హోటల్. మద్రాసు వచ్చినవాళ్లు దాస్‌ప్రకాష్‌లో తినకుండా వెళ్ళేవాళ్లు కారు. అదో ‘సింబల్’ అలాగే  బుహారీ హోటల్. అఫ్‌కోర్స్ అది మాంసాహార  ప్రియులకి.  నాలాంటి గ్రాస్‌యీటర్స్(వెజిటేరియన్స్)కి కాదు.
నేను ‘రవ్వ దోసె’ తింటుంటే ఆయన ‘మసాలా దోసె’ తింటున్నారు. కాఫీ తాగాక బయటికొచ్చాం. ఆయన ‘కారు’ ఎక్కి వెళ్లిపోయేదాకా ఉండి నేను పానగల్ పార్కులో ‘ఘంటసాల’గారి బెంచీ మీద సెటిలయ్యాను.
పాండీ బజార్ పానగల్ పార్కుకీ, తెలుగువారికీ ఎంత అవినాభావ సంబంధమో.. ఘంటసాల, సముద్రాల, మల్లాదిగారు, కృష్ణశాస్త్రిగారు, ఆరుద్ర, ఇంకా పింగళి నాగేంద్రరావుగారు వీరంతా పానగల్ పార్కులో కూర్చొని మాటలకీ, పాటకీ ‘సొబగులు’ దిద్దినవారే. అద్దినవారే.. సరే.. మరోసారి విపులంగా చెప్పుకుందాం.
బెంచి మీద కూర్చొని  ‘పోయిన మంచోళ్ల’ నీ తల్చుకుంటున్నా. “గురూగారు, రాఘవ మీకు బాగా తెలుసా?” కొంచెం అనవసరపు కుతూహలం   ప్రకటిస్తూ  అడిగాడు ‘చతుర్ బాబు’. అతనో ఘోస్టు రైటరు. అంతే కాదు చిన్న చిన్న వేషాలు కూడా వేసేవాడు. ఎక్కువగా ‘డైలాగ్’లేని శివుడి వేషాలకి ఆయన్ని పిల్చేవాళ్లు.
“తెలుసు” ముక్తసరిగా అన్నాను.
“మహాగట్టోడు” పకపకా నవ్వాడు చతుర్‌బాబు. పేరులో ‘బాబు’ అని గానీ, వయసు ఏభై దాటి వుంటూంది. నేను మాట్లాడలా.
“ఎందుకని అడగరేం? ఆయనది మా ప్రకాశం జిల్లానే. ఊళ్ళో పెళ్లాం పిల్లలూ వున్నారు. వాళ్లని పోషించాలంటే అక్కడ బేలన్స్ నిల్లు. మొత్తానికి కళ్యాణిని  పట్టి పబ్బం గడుపుకుంటున్నాడు. వాళ్లమ్మాయి పెళ్ళి జరిగింది ఆర్నెల్ల క్రితమే కదా..  పైకేమో విడాకులు. మరి పెళ్లిలో ‘కన్యాదానం’ ఎట్టా చేశాడూ?” లాపాయింటు లాగాడు చతుర్.
ఈ చలన చిత్ర పరిశ్రమలో ఎవరైతో ఏం మాట్లాడినా కష్టమే. వచ్చేది మాత్రం మీరు మాట్లాడని విషయమే. నా అదృష్టం బాగుండి ఆ రోజున నా ఫ్రెండ్ శ్రీవిలాస్ నావైపుకి వస్తూ కనిపించారు. ఆయన సూరి భగవంతంగారికి అతి దగ్గరి చుట్టమేగాక మంచి స్నెహితుడు. దాంతో చతుర్‌బాబుగారి ‘సంభాషణకి’ బ్రేక్ పడింది. అయితే రాఘవ కూతురి పెళ్లి  జరగటం, ఆ పిల్లకి రాఘవ కన్యాదానం చెయ్యడం నాకు కొత్తగా తెలిసింది.
ఎందుకో ‘సుచరిత’ గుర్తుకొచ్చి అప్రయత్నంగా (అనొచ్చా) ఓ నిట్టూర్పు వెలువడింది. ప్రస్తుతం సుచరిత అప్‌కమింగ్ నటి. నిజం చెబితే చాలా ‘మంచి’ నటి. మరి ఆమె పెళ్ళికి ఎవరు కన్యాదానానికి కూర్చుంటారు? ఇదో మిలియన్ డాలర్ ప్రశ్న.
సమాధానం తేలిగ్గానే దొరికింది. రెండు నెలల తర్వాత. ‘సుచరిత’కి కాన్సర్‌ట. డ్రైవర్ కొసం వెయిట్ చెయ్యకుండా ప్రొ.. CMK రెడ్డి FRCS FRST (etc etc etc) గారి  వోల్‌స్టెడ్ సర్జికల్ హాస్పిటల్‌కి డ్రైవ్ చేస్తూ వెళ్లాను. సుచరిత జుట్టు పూర్తిగా ఊడిపోయింది. ఓ.. గాడ్…!!
“ఎంతో కాలం బతకనని నాకు తెలుసు అంకుల్.. అయినా అమ్మని రమ్మని పిలవలేను. ఎందుకంటే నన్నిలా చూస్తే తన గుండె పగులుతుందేమో! వద్దు. ఒక్క విషయం నిజం అంకుల్.. ఐ లవ్ హర్.. ఐ హేట్ హర్ (I love her.. I hate her) ఒక్క రిక్వెస్టు..  నేను చనిపోతే మాత్రం మా ఇద్దరన్నలకి ‘మాత్రమే’ ఇన్ఫామ్  చెయ్యండి. వాళ్లు రాకపోతే…..” సైలెంటైపోయింది.
భగవంతుడా… అసలెందుకీ అన్‌టోల్డ్ స్టోరీస్ రాస్తున్నాను..

ఏక్ ఫిలిం కా సుల్తాన్ (హీరో) (UT - 5 )

ఈ టైటిల్ నేను అతనికి పెట్టలేదు.. అతనికి అతనే పెట్టుకోవడమేగాక, ‘ఆధ్యాత్మికంగా’ నవ్వి నాతో చెప్పాడు. “అదేమిటి?” అన్నాను. అతన్ని కలిసింది మౌంట్‌రోడ్డులో. ఒకప్పుడు ‘స్పెన్సర్శ్  ఉండే చోటికి దగ్గర్లో, సిగ్నల్ కోసం వెయిట్ చేస్తున్నా. “సార్.. సిగ్నల్ దాటాక ఓ క్షణం ఆపుతారా?” పేవ్‌మెంట్ మీదనించి తెలుగులో అరిచాడు. ఆయన్ని చూస్తే చాలా వృద్ధుడు. ముఖంలో కొద్దోగొప్పో ‘అలిసిపోయిన వర్ఛస్సు’ మిగిలుంది.
సిగ్నల్స్ క్రాస్ చేశాక ఆపాను.
“థాంక్స్ సార్..” మిమ్మల్నేదీ  యాచించటానికి రాలేదు. ఇలా అంటున్నానని ఏమీ అనుకోకండి. నా వయసులో ఉన్నవాడూ, ఇలా మురికి బట్టలు వేసుకున్నవాడూ ఎవరు కారుని ఆపినా, అడుక్కోవటానికే అనుకుంటారు…” చిన్నగా నవ్వి అన్నాడు.
“చెప్పండి.” అన్నాను.  ఇంకేమనాలో తెలియక.
“మీరు నాకు తెలుసు. చాలా సినిమాల్లో ‘గుంపులో గోవిందం’ వేషాలు వేశాను. అయితే ఓ విషయం చెప్పుకోవాలి. నేను ఏక్ ఫిలిం హీరోని. ఏక్ దిన్ కా సుల్తాన్‌లాగా..! మళ్లీ మందహాసం.
“చెప్పండి..!” అన్నాను.
మద్రాసు ఎండలకి ప్రసిద్ధి. అయితే ఆ ఎండ మంచిదే. చెమట పడుతుంది. స్నానం చేశాక వొళ్లు హాయిగా తేలిగ్గా వుంటుంది. సాయంత్రం నాలుక్కల్లా సముద్రపు గాలి వీస్తుంది. కొంచెం జిడ్డుగా. కొంచెం చల్లగా. ఏమైనా మద్రాసు ప్రత్యేకత మద్రాసుదే.
“రామకృష్ణగారు (త్వరలో ఆయన ఫోటో, సెల్ నంబర్‌తో సహా పరిచయం చెయ్యబోతున్నాను.) మీ గురించి చెప్పారు. నెలనెలా మీరు రాస్తున్న ‘అన్‌టోల్డ్ స్టోరీస్’ గురించి కూడా చెప్పారు. నాకో చిన్న ఆశ. నా కథ కూడా మీరు రాస్తారని. ఎందుకంటే…” సందేహించాడు.
“సందేహం వద్దు. ఎందుకూ?” అన్నాను.
“అమెరికాలో వున్న నా పిల్లలెవరన్నా చదివి మళ్లీ నన్ను కలిసే ప్రయత్నం చేస్తారని..” కొంచెం సిగ్గుపడుతూ అన్నాడు”
“రేపు మీరు మా యింటికి రాగలరా?” నా ‘కార్డ్’ ఇస్తూ అన్నాను.
“తప్పకుండా. అంతకంటేనా..” ఆనందంగా అన్నాడూ.
ఓ పది నిమిషాల తరవాత జ్ఞాపకం వచ్చింది. ఆయన తన పేరు చెప్పలేదనీ… నేను అడగలేదనీ..

***

“నా అసలు పేరు ‘ఫలానా’. అయి తే దయచేసి నా కథని పేరు మార్చి రాయండి. ఆ పేరు కూడా నేనే చెబుతాను.. ‘యాదయ్య’. ” అన్నాడు. “అసలు పేరు రాయకపోతే మీ పిల్లలు ఎలా గుర్తుపడతారూ? అయినా మీ పిల్లలు ‘సారంగ’ పత్రికని చదువుతారని గ్యారంటీ లేదుగా. ఒక పని చెయ్యండి. మీ పిల్లల పేర్లు. వాళ్లు ఏం చేస్తున్నారో  చెబితే అమెరికాలో వున్న నా ఫ్రెండ్స్‌కి చెబుతా. తోటకూర ప్రసాద్‌గారికీ, వంగూరి చిట్టెన్ రాజుగారికీ, కిరణ్ ప్రభ గారికీ, కల్పన, అఫ్సర్‌గార్లకీ చెబితే కొంత ప్రయోజనం ఉంటుంది..” అన్నాను.
అతను గాఢంగా నిట్టూర్చాడు. “వాళ్లకి నేనంటే అసహ్యం. అలా నన్ను అసహ్యించుకోవడానికి వాళ్ల కారణాలు వాళ్ళకున్నాయి. వాళ్లకి తెలీంది ఒకటే. నా జీవితం గురించి. అది చదివితే కొంత అర్ధం  చేసుకుంటారని నా ఆశ…”
“సరే. మీరన్నట్టుగానే చేద్దాం. చెప్పండి.” అన్నాను.
“మాది విజయవాడ దగ్గర ఓ పల్లెటూరు. ఆ వూరికంతటికీ సంపన్న కుటుంబం మాదే. నేను చదివింది గుంటూరు AC కాలేజీలో . మా వూల్లో  గ్రాడ్యుయేషన్ పూర్తి చేసిన మొట్టమొదటి వ్యక్తిని నేనే. మావాళ్లకి నేనంటే ప్రాణం. ఎంత అడిగితే అంతా ఇచ్చేవాళ్ళు. ఆ రోజుల్లో “గోల్డ్ ఫ్లేకు టీన్ను”లు కొని స్టైల్ మెయిన్‌టైన్ చేసినవాన్ని నేనే. ఇంకో విషయం.. కొంగర జగ్గయ్యగారూ, గుమ్మడిగారూ, వాళ్లంతా నాకు అప్పట్నించే  పరిచయం..” నిట్టూర్చాడు.
కష్టపడి పైకొచ్చినవాళ్లకి తన మీద తనకి విపరీతమైన నమ్మకమూ, ధైర్యమూ వుంటాయి. పైనించి కిందకి దిగినవాడికి ‘ఆత్మన్యూనత, తన మీద తనకి జాలి ‘డెవలప్’ అవుతాయి.  “తర్వాత?”
“ఇప్పుడిలా వున్నాగానీ నేను చాలా అందంగా  వుండేవాన్ని. దాంతో సహజంగానే సినిమా ఫీల్డువైపు అడుగులు   పడ్డాయి. “కళ్లు మెరుస్తుండగా” అన్నాడు.
“ఊ !”
“మైలాపూర్‌లో ఓ పెద్ద ఇల్లు అద్దెకి తీసుకున్నాను. మాక్జిమమ్ ఫర్నీచర్, అలంకార సామగ్రి, అంతా స్పెన్సర్స్ నించే. అప్పట్లోనే “బ్యూక్” కారు కొన్నాను. పాండీ బజార్లో కారు పార్కు చేసి అటుపక్కన CSRగారు నిలబడి వుంటే, ఇటు పక్క నా బ్యూక్‌ని పార్క్ చేసి నేను నిలబడి వుండేవాడిని. అయ్యా.. ఆ రోజులు వేరు,  నిర్మాతలూ, దర్శకులూ బాగా చదువుకున్నవారూ, “సినిమా” మీద ప్రేమతో వచ్చినవారు. ప్రొడ్యూసరు  కృష్ణాజిల్లావాడే.  మాకు తెలిసినవాడే.  కాస్త దూరపు బంధువు కూడానూ..” మళ్లీ నిట్టూర్చాడు.
కన్నీళ్లు ఆవిరైనప్పుడు  వచ్చేవే ‘నిట్టూర్పులు’. కళ్లల్లో ఇంకా కన్నీరు మిగల్లేదన్నమాట. గుండెల్లో  ఉండే బాధే..  ‘నిట్టూర్పుల సెగల’ రూపంలో బయటికొస్తుందేమో!
“తర్వాత?” అడిగాను.
“పిక్చర్ మొదలైంది. హీరోయిన్ తమిళమ్మాయి. చాలా అందగత్తె. ఓ వారం షూటింగ్ జరిగాక మా నాన్నగారు సీరియస్ అని నాకు ‘టెలిగ్రాం’ వచ్చింది. రాత్రికి రాత్రే కార్లో బయలుదేరాను. ‘తడ’ దాటాక యాక్సిడెంటైంది. డ్రైవర్‌కి బాగా దెబ్బలు తగిలాయి. నా కాలు విరిగింది. స్పృహ వచ్చి మళ్లీ ఊరికి బయలుదేరడానికి రెండు రోజులు పట్టింది. కాలికి మల్టిపుల్ ఫ్రాక్చర్స్ అన్నారు. సిమెంటు కట్టు కట్టారు. ఇంటికి వెళ్ళేసరికి నాన్న పరిస్థితి క్షీణించింది. “బాబూ .. చచ్చి మళ్ళీ నీ కడుపున పుట్టాలనుంది. పెళ్లి చేసుకోవా?” అని బ్రతిమిలాడాడు. బంధువులు కూడా తండ్రి కోర్కె తీర్చమని పట్టు బట్టారు. మూడు రోజుల్లో ముహూర్తం చూశారు. సిమెంటు కట్టుతోనే పెళ్లి పీటలమీద కూర్చున్నాను. ఆయన కళ్లు ఎటో చూస్తున్నాయి శూన్యంగా. బహుశా ‘మాసిపోయిన’ గతంలోకి చూస్తూ వుండొచ్చు.
“ఆ రోజుల్లో ఫలానా పిల్ల అని చెప్పడానికే కాని, పెళ్లి చూపులూ, ఫోటోలు ఉండేవి కావు. నా విషయంలో నేను అదృష్టవంతుడ్నే. పిల్ల నాకు తెలిసిన పిల్లే. ఆ రోజుల్లోనే సెకెండ్ ఫాం చదివింది. ఆడపిల్లలకది గొప్ప చదువే. అదీ వ్యవసాయదారుల కుటుంబాల్లో…!”
“ఊ..!”
“వాళ్ళు   పెద్దగా ‘వున్నవాళ్లు’ కాదు గానీ, మంచి కుటుంబం. పెళ్లి అయినాక నెలన్నర మా వూళ్ళోనే వుండాల్సొచ్చింది.  మద్రాసు వచ్చి నా షూటింగ్‌లో పాల్గొనే అవకాశం లేదుగా. యవ్వనం ఎలాంటిదంటే సిమెంటు కట్టు కాపురానికి అంతగా అడ్డురాలేదు. ఆ తర్వాత డాక్టర్‌కి చూపిస్తే మరో నెలన్నర రెస్టు తీసుకుని తీరాలన్నాడు. నా కథని చెబుతూ విసిగిస్తున్నానేమో” అడిగాడు.
నిజమే,  ప్రతీ వ్యక్తికీ తన జీవితంలో జరిగిన ప్రతి సంఘటన చాలా ముఖ్యమైనదిగా, చాలా విలువైనదిగా అనిపిస్తుంది. ఇతరుల జీవితాల్లోనూ అలాంటివే ఉంటాయనీ, వాటిని ‘అంతగా’ వివరించక్కర్లేదని అనుకోరు.
వయసైన వాళ్లైతే మరీనూ, అందుకే ఇంట్లో వున్న వయసైన వాళ్లని పిల్లలు విసుక్కునేది. క్లుప్తంగా, చెప్పాల్సినంత వరకూ చెబితే గొడవుండదుగా.
అయితే నా పాత్ర వేరూ. ‘కొంచెం’ ‘క్లుప్తంగా’ ‘చెప్పండి’ అనడానికి వీల్లేదు. అలా అంటే ఆయన చిన్నబుచ్చుకుని చెప్పాల్సిన ముఖ్యమైన విషయాల్ని చెప్పలేకపోవచ్చు.
“లేదు లేదు.. చాలా ఇంట్రెస్టింగా ఉంది. చెప్పండి..!” అన్నాను.
“ఏతావాతా మూడు నెలలు మావూళ్లోనే వున్నాను. దాంతో నా భార్య సరోజకి నెల కూడా తప్పింది. మళ్లీ మద్రాసొచ్చాను. అందరూ మహదానందంగా ఆహ్వానించారు. షూటింగ్ మొదలైన వారం రోజుల తరవాత మా నాన్న పోయారని ‘తెలిగ్రాం వచ్చింది”
మరో నిట్టూర్పు. ఇది ‘జ్ఞాపకాల సమాధి’ ని తవ్వి తీస్తున్న నిట్టూర్పు.
మళ్ళీ వూరెళ్ళాను. దినకర్మలు పూర్తిచేసి తిరిగి వచ్చేసరికి పదిహేను రోజులైంది. మళ్ళీ షూటింగ్ మొదలైన రెండు రోజులకి నిర్మాత బాత్‌రూంలో కాలుజారి పడ్డాడు. కాలు బెణికిందిగానీ ‘తుంటి’ భాగం బాగా రప్చరైంది. మద్రాసు సెంట్రల్ దగ్గరున్న G.H. (జనరల్ హాస్పిటల్) డాక్టర్లు   కనీసం మూడు నెలల రెస్ట్ ఇవ్వమన్నారు. మళ్లీ షూటింగ్ ఆగింది..!”
“ఊ”
“ఇన్నిసార్లు షూటింగ్ ఆగటంతో నాకు ‘అన్‌లక్కీ’ అన్న పేరొచ్చింది. పేరొచ్చింది అనడం కంటే అలా కొంతమంది నన్ను ప్రొజక్ట్ చేశారనడం సబబు. సంసారం ‘రుచి’ మరిగినవాడ్ని. హీరోయిన్ కూడా క్లోజ్‌గా మూవ్ కావడంతో ‘కాస్త’ దారి తప్పాను. నాకేం తెలుసు, నటీమణుల(కొందరి) కళ్లు మనమీద కన్నా మన పర్సు మీదే వుంటాయనీ. వ్యవసాయం మూలబడటంతో ( మా నాన్న మృతివల్ల) నాకు ఇంటినుంచి వచ్చే రాబడి తగ్గింది. నెలకీ, రెణ్నెల్లకీ ఊరు పోవడం ఎకరమో, రెండెకరాలో అమ్మడం మామూలైంది. నా భార్య అడ్డుపడ్డా లాభం లేకపోయింది. ఆ నటీమణి మత్తులో నేను పూర్తిగా కూరుకుపోయానని అప్పుడు నాకే తెలీదు. నా పిక్చర్ రిలీజైతే నంబర్ వన్ నేనే అవుతాననీ, కుప్పలు తెప్పలుగా డబ్బు సంపాదిస్తానని నా నమ్మకం.: మళ్లీ మరో నిట్టూర్పు.
“మరి…”అడగాల్సింది అడగలేక ఊరుకున్నాను.
“మీరు అడగబోయి ఆగిన ప్రశ్న నాకు అర్ధమైంది.. ఎవరూ’సుద్దులు’ చెప్పలేదా? అని కదూ? చెప్పారు.. జగ్గయ్యగారు చెప్పారు. యీ సినీ పరిశ్రమలో సత్‌ప్రవర్తన ముఖ్యమనీ, దానికి చాలా విలువుందనీ.. వింటేనా? మూడు నెలలు గడిచాక డైరెక్టర్ భార్య చనిపోయింది. దాంతో మళ్లీ కొన్ని రోజులు షూటింగ్ ఆగింది. నా ఫేట్ ఏమోగానీ మళ్లీ షూటింగ్ మొదలు కాకముందే ప్రొడ్యూసర్ ‘హరీ’ అన్నాడు. దాంతో నాది ‘ఇనపపాదం’ అన్నారు. పిక్చర్ ఆగిపోయింది. ఓ ఆవేశం, పట్టుదలతో నేనే మిగిలిన పరికరాల్నీ కారు చౌకగా అమ్మి సినిమా పూర్తి చేద్దామనుకున్నా. నాకూ, మా అవిడకీ గొడవలు జరిగాయి. అయినా ఆస్తి అమ్మి మద్రాసు వచ్చి షూటింగ్ మొదలెట్టించా. చనిపోయిన ప్రొడ్యూసర్ కొడుక్కి అప్పటిదాకా అయిన ఖర్చుని ముట్టజెప్పి సినిమాకి నేనే ప్రొడ్యూసర్‌నయ్యా.  డైరెక్టర్ నాకు సినిమా నిర్మాణం గురించి ఏమీ తెలియదని తెలుసుకుని సినిమాని చుట్టేశాడు గానీ, ఖర్చుల చిట్టా మాత్రం భారీగా నాకు చూపించాడు. సినిమా రిలీజ్ కాలేదు. రిలీజ్ చెయ్యడానికి ఎవరూ ముందుకు రాలేదు. చివరికి ఒకరు ‘పైసా’ ఇవ్వకుండా రిలీజ్ చెయ్యడానికి ఒప్పుకున్నారు. మొదటి షో, అంటే మార్నింగ్ ‘షో’లోనే అది ఫ్లాప్ సినిమాగా పేరు తెచ్చుకుంది కానీ, నా అందం మాత్రం ప్రజల్ని ఆకర్షించిందనే చెప్పాలి.” మరో నిట్టూర్పు.
మొహంజొదారో, హరప్పాల్ని తవ్వినప్పుడు ఏం బయట పడ్డాయి? కుండపెంకులు, ఇటికలూ, ఎముకలూ, పుర్రెలూ అంతేనా?
అతని నిట్టూర్పుల్లో నాకు కనిపించినవీ అంతే.. జ్ఞాపకాల రూపంలో..
“సినీపరిశ్రమ ఓ గొప్ప ఊబి. ఇందులో దిగకూడదు. దిగాక బయటికి రావడం బ్రహ్మతరం కాదు. నా ఫెయిల్యూర్‌ని జీర్ణించుకోలేకపోయాను. అప్పటివరకు నా గోల్డ్ ఫ్లేక్ టిన్నుల్లోంచి చనువుగా సిగరెట్లు తీసుకుని తాగినవాళ్లు, నేను వాళ్ల ‘స్నేహితుడ’నని గొప్పగా చెప్పుకున్నవాళ్లు మొహం చాటేశారు. ఆస్తి పోయిందని (ఖర్చయిందని) తెలిశాక నా ‘హీరోయిన్’ ఇంట్లో వుండి కూడా ‘లేనని’ చెప్పించింది. తరవాత మరో ‘అప్‌కమింగ్’ హీరోకి ‘భార్య’గా సెటిల్ అయింది”అక్కడి దాకా చెప్పి ఆగాడు.
“నేను మళ్లీ పంతంతో మరో పిక్చర్‌లో నా ‘వర్త్‌’ ని నిరూపించుకోవాలనుకున్నాను. నా భార్యా, వాళ్ల తల్లిదండ్రులకి ఏకైక సంతానం. ఓ ఏడాది అత్తారింట్లోనే ఉండి, వాళ్లకి బాగా ‘నూరి పోసి’ అస్తిని అమ్మించి సినిమా మొదలెట్టాను. నా భార్య మొదటి కాన్పులో మగపిల్లాడ్ని, రెండో కాంపులో ఆడపిల్లని ప్రసవించింది గానీ నేను మాత్రం ‘సక్సెస్’ని సాధించలేకపోయాను. నానా కారణాల వల్ల నేను మొదలెట్టిన సినిమా ఆగిపోయింది. మూడేళ్లు గడిచాయి. నాకు మరో కొడుకు పుట్టాడు. ఓ నిజం చెప్పాలి. నేను నా భార్య దగ్గరికి వెళ్లానే గానీ ఏనాడూ నా భార్యని మద్రాస్‌కి తీసుకురాలేదు. జనందృష్టి లో నేను బ్రహ్మచారినే. పెళ్ళాయినవాడంటే ‘గ్లామర్’ పోతుందని పెళ్ళయిన విషయం ‘లీక్’ కానివ్వలా!” మరో దీర్ఘ  నిట్టూర్పు .
జ్ఞాపకాల శవాలు కాలిన వాసనుంది అందులో.
నేను ఏమీ మాట్లాడలా. గుర్తు తెచ్చుకుంటాడని మౌనంగా ఉండలేదు. మర్చిపోలేరుగా మనుషులు అడగటాన్ని.
“అప్పులు పెరిగినై. ఊళ్ళో ఇల్లూ అమ్మేశా. అప్పుడు నా భార్య ఆన్నది. నీకోసం నీ బిడ్డల్ని నాశనం చెయ్యలేనని”..దాంతో నాకు కోపం వచ్చింది. పొమ్మన్నా. వెళ్ళిపోయింది. చాలాసార్లు కలుద్దామనిపించేది. బిడ్డల్ని చూసుకోవాలనిపించేది. కానీ ఆమె అడ్డువచ్చేది!” ఈ నిట్టూర్పులో మమకారం తప్ప అహంకారం కనపడలేదు.
నా భార్య వాళ్ల మేనమామల దగ్గరకి (బోంబే) వెళ్లిపోయింది. రెండుసార్లు నా పిల్లల గురించి ఎంక్వైర్ చేశా. వాళ్లకి ఏం చెప్పారో ఏమో నా పేరు వినగానే, ‘డోంట్ టాక్ అబౌట్ హిం’ అన్నారుట.” మరో నిట్టూర్పు.
ప్రతి వ్యక్తి తన ‘తప్పుని’ సమర్ధించుకుంటాడు. యీయన ఆ ప్రిన్సిపుల్‌కి అతీతుడు కాడనిపించింది. “కేవలం ఆస్తి పాడు చేసినందువల్లే మీ పిల్లలు మీకు దూరమయ్యారా?” అని అడిగాను.
మా ఇద్దరి మధ్యా ‘నిశ్శబ్దం’ చాలా సేపు రాజ్యమేలింది. “నేను మరో తప్పు చేశా. అది ‘తాగుడు.’ నా పరాజయాన్ని జీర్ణించుకోలేక తాగుడు  మొదలెట్టా.. బానిసనయ్యాను. రెండో సినిమా కోసం బంగళా అమ్మేశా. టి.నగర్ రైల్వే ట్రాక్ పక్కనున్న గుడిసెల్లో ఉండాల్సి వచ్చింది. అప్పుడే నా భార్యతో పోట్లాట జరగటం. ఆ కచ్చలో మరో ఎక్‌స్ట్రా నటిని దగ్గరికి తీయడం జరిగింది” తలొంచుకున్నాడు.
“మీరు గ్రాడ్యుయేట్ కదా.. కనీసం ఉద్యోగం కోసం ప్రయత్నించలేదా?” అడిగాను.
“యీ ఫీల్డు సంగతి మీకు తెలీనిది ఏముందీ? మీరు మెకానికల్ ఇంజనీరని నాకు తెల్సు. ఇపుడు మీరీ ప్రొఫెషన్ని వదిలి మళ్లీ స్పేనర్ పట్టుకోగలరా?” ఆయన మాటల్లో కొంచెం కోపం. నాకు నవ్వొచ్చింది.
“అయ్యా,  అదృష్టవశాత్తు నేను నిలదొక్కుకున్నా గనక యీ ఫీల్డులోనే వున్నాను. మీరనుకున్నట్టు నాకు ఇంకా పేరు రావాలనీ, ఇంకా డబ్బు సంపాదించి అస్తులు కూడబెట్టాలనీ ఏనాడూ లేదు. అందుకే పరిశ్రమ హైదరాబాద్‌కి షిఫ్ట్ అయినా నేను ఇక్కడే ఉండిపోయా. నాకొచ్చే పాటలు చాలు. తీసికెళ్లలేనివి పోగు చెయ్యటం ఎందుకు?When  you can’t carry .. why should you collect?”  ఇదే నా ప్రిన్స్‌పుల్. మా నాన్నగారు నాకు నేర్పింది ఇదే.. యీ క్షణంలో కూడా ‘రెంచి్’ పట్టుకోవడానికి నేను సిద్ధమే?” అన్నాను.
“అది మీ స్వభావం. చిన్నతనం నించీ స్వేచ్చగా  పెరగటం వల్ల ఎవరి కిందో పని చెయ్యడం నామొషీ అనిపించి ఉద్యోగ ప్రయత్నం చెయ్యలేదు” నిర్లిప్తంగా అన్నాడు.
“సరే.. తరవాత ఏమైంది?”
“ఎక్‌స్ట్రాగా మిగిలా. తాగుడువల్ల అందం పోయింది. ఆరోగ్యం పాడు అయింది. నిజం చెప్పాలంటే ఏ ఎక్‌స్ట్రా నటిని దగ్గరికి తీశానో ఆవిడే మూడునెళ్ల క్రితం వరకూ నన్ను పోషించింది. మూణ్నెల్లక్రితం చచ్చిపోయింది..” మరో సుదీర్ఘ నిట్టూర్పు.
“యాదయ్య అనే పేరు పెట్టమన్నారు. ఆ పేరు మీ వాళ్లకి తెలుసా?”
“పిల్లలు చిన్నప్పుడు నన్ను యాదూ, యాదయ్యా, యాదీ అంటూ  పిలిచేవారు. అందుకే ఆ పేరు పెట్టమన్నాను.”
“సరే. నిజం చెబితే ఇది పత్రికకి ఎక్కాల్సిన కథ కానే కాదు. కానీ పంపుతా. దేనికంటే కొందరైనా మీలాగా కాకుండా ‘బాధ్యతల్ని’ తెలుసుకొంటారని. అయ్యా.. మీరేమీ అనుకోకండి. మీలో నాకు కనిపిస్తున్నది పచ్చి స్వార్ధం. దానితో మీ పెద్దల ప్రేమని గానీ, మీ భార్యాపిల్లల బాగోగులు గానీ, వృద్ధులైన మీ అత్తామామల మంచి చెడ్డల్ని గానీ చూడకుండా మీ కీర్తి కండూతి కోసం సర్వాన్ని నాశనం చేశారు.  మిమ్మల్ని విమర్శించే హక్కు నాకు లేదు. కనీసం అంత చదువు చదివి ఓ చిన్న ఉద్యోగం చేసినా ఎంతో బాగుండేది. అల్లా చెయ్యకపోగా మళ్లీ ఓ స్త్రీ మీదే ఆధారపడ్డారు. ఇప్పుడు కూడా మీ ప్రయత్నం  పిల్లల్ని మంచి చేసుకుని వారి మీద ఆధారపడాలనే గానీ వారి మీద ప్రేమవల్ల కాదు. అవునా?” సూటిగా అడిగాను.
మామూలుగా అయితే అతనెవరో ? నేనెవరో? కానీ అతనడిగింది ఆయన కథ వ్రాయమని. అందువల్లే అలా మాట్లాడాను.
విన్నాక నాకు అనిపించింది ఒకటే. మనిషి ‘ఇంత’ స్వార్ధపరుడుగా కూడా ఉంటాడా అని. కళ్లెదురుగానే ఉన్నాడుగా.
“నే తెలిసి ఏ తప్పూ చేయ్యలేదు. పరిస్థితులవల్లే ఇలా అయ్యాను” రోషంగా అని లేచాడు.
“తప్పుని పక్కవాళ్ల మీద తొయ్యడమో, పరిస్థితులను అడ్డుపెట్టుకోవడమో మీ అంత చదువుకున్నవాళ్లు చెయ్యాల్సిన పని కాదు. నా మాటలు మీకు బాధ కలిగిస్తే క్షమించండి. అయితే మీ కథని మాత్రం రాసి పంపుతాను. మీ పిల్లలు దాన్ని చదివి మిమ్మల్ని కాంటాక్ట్ చేస్తే అది మీ అదృష్టం.” నేనూ లేచాను.
అయ్యా.. ఇదీ సంగతి. ఇతని జీవితంలోంచి నేర్చుకోవల్సింది చాలా వుంది. కనీసం మనిషి ‘ఎలా వుండకూడదో’ తెలుస్తుందిగా. ‘బాధ్యతా రాహిత్యానికి’ ఇతనో లైవ్ ఎగ్జాంపుల్. నేను చెప్పగలిగింది ఇంతే..

“ సబర్మతి “ ( UT - 4 )

నా పై దుష్ప్రచారం చేస్తున్నారు : కనక

దేవదాస్ నా అస్తిని అపహరించాలని చూస్తున్నాడు.
తమిళసినిమా, న్యూస్‌లైన్: నటి కనక గురించి రెండు మూడు రోజులుగా రకరకాల వార్తలు ప్రచారం అవుతున్నాయి. ఆమె కాన్సర్ వ్యాధితో అనాధలా కేరళలోని అలంపుళ ఆస్పత్రిలో చికిత్స పొందుతున్నారని ఒక ప్రముఖ నిర్మాత ఆమెని గుర్తించి మెరుగైన వైద్యం చేయిస్తున్నట్లు ప్రచారం జరుగుతోంది. ఇలాంటి ప్రచారానికి ఫుల్‌స్టాప్ పెడుతూ నటి కనక మంగళవారం చెన్నై ఆళ్వార్‌పెటలోని  తన స్వగృహం లో విలేకరులతో మాట్లాడారు. తాను కేరళ ఆలంపుళలోని ఆస్పత్రిలో క్యాన్సర్ వ్యాధితో చికిత్స పొందుతున్నట్లు జరుగుతున్న ప్రచారమంతా వదంతి అని స్పష్టం చేశారు. తాను ఆరోగ్యంగా ఉన్నానని, ఇలాంటి దుష్ప్రచారాలను తన తండ్రిగా చెప్పుకునే దేవదాస్ చేస్తున్నారని ఆరోపించారు. తన ఆస్తిని అపహరించడానికి అతను కుట్రలు, కుతంత్రాలు పన్నుతున్నట్లు పేర్కొన్నారు. తాను అతన్ని ఎట్టి పరిస్థితులలోను తన ఇంటికి రానీయనని స్పష్టం చేసారు. దేవదాస్ తన తల్లికి మంచి భర్తగా ప్రవర్తించలేదని, తనకు ఏనాడూ మంచి తండ్రిగా నడుచుకోలేదని దుయ్యబట్టారు. అతను ధనాశపరుడని పేర్కొన్నారు. అతని ప్రవర్తన కారణంగానే మగాళ్లంటే తనకు ద్వేషం కలిగిందని, అందువలనే వివాహం కూడా చేసుకోకుండా ఒంటరిగా నివసిస్తున్నట్లు వెల్లడించారు. దేవదాస్ తన తల్లికి చేసిన ద్రోహాన్ని తాను మరచిపోలేనని అన్నారు. కాగా నటి కనక కన్నుమూసినట్లు మంగళవారం కొన్ని టీవీ చానళ్లు, వెబ్‌సైట్‌లలో వార్తలు ప్రచారమయ్యాయి. దీంతో ఆమెకు పలువురు ఫోన్ చేసి క్షేమ సమాచారాలను అడిగి తెలుసుకున్నారట. వారందరికీ ధన్యవాదాలు చెప్పుకుంటున్నట్టు కనక పేర్కొన్నారు.

మొన్నటి పేపర్లో అలనాటి నటీమణి ‘దేవిక’ కుమార్తె ‘కనక’ కేరళలోని ఒక హాస్పిటల్ వరండాలో దిక్కులేకుండా పడి వుంటే ఓ చిత్రప్రముఖుడు చూసి గుర్తించాడనీ, ఆమెకి మెరుగైన ‘వైద్యం’ ఇప్పించడం కోసం ప్రయత్నాలు చేస్తున్నాడనీ వార్త చదివాను. ఆమెకి ‘కేన్సర్’ అని రాసారు. ఆ వార్త చదవగానే మనసంతా మూగబోయింది.
కనకతో నాకు పెద్దగా పరిచయం లేకపోయినా అమె  తెలుగులో మొదటిసారి నటించిన ‘వాలుజడ – తోలుబెల్టు’ సినిమాకి అన్ని పాటలు నేనే రాసాను. చక్కని తెలుగు మాట్లాడుతుంది. హాయిగా నవ్వుతుంది. చిన్నతనంలో ‘దేవిక’ సినిమాలో చూసి వదిన అంటే ఇలా  ఉండాలని తీర్మానించుకున్న వాళ్లల్లో నేనూ ఒకడ్ని. ఆ వార్త చదవగానే అర్జంటుగా కనక గురించిన వివరాలు సేకరించి వెళ్లి చూడాలని అనిపించింది..  చేతనైనది ఎలాగూ చేస్తా గదా.
ఇవ్వాళ మరో వార్త. కనకే ప్రెస్ స్టేట్‌మెంట్ ఇచ్చింది అవన్నీ వొట్టి పుకార్లనీ, తాను మద్రాసులో క్షేమంగా వున్నాననీ, తన తండ్రి ఆస్థి కోసం ఆడుతున్న డ్రామాలో ఆ పుకార్లు ఒక భాగమనీ చెప్పింది. మనసు కుదుటపడినా బాధ తగ్గలేదు.
అలనాటి అందాలనటి కాంచనా అంతే. కన్నవాళ్ల దురన్యాయానికి బలైంది. చివరికి ఆస్థి దక్కినా, ఆ ఆస్థి మొత్తాన్నీ (కోట్లలోనే) తిరుపతి వేంకటేశ్వరస్వామికి అర్పించి, ఓ  ఆలయంలో నిర్మలంగా, ప్రశాంతంగా ప్రస్తుతం కాలం గడుపుతోంది.
అసలు ‘సినిమా’ వాళ్లకెందుకీ సమస్యలూ? ఇతర్లకి రావా అంటే వస్తాయి. కానీ సినిమా వాళ్లకి ఎక్కువ. శరీరంలో శక్తి ఉన్నంత కాలం, డబ్బు సంపాయించినంత కాలం, జనాలూ, బంధువులూ, స్నేహితులూ చుట్టూ ఉంటారు. అదో ‘రక్షణ’ కవచం అన్నట్టు భావింపజేస్తారు. ఎప్పుడైతే శక్తి ‘ఉడిగి’ పోతుందో ఆ క్షణమే యీ రక్షణ కవచం కాయితం మేడలా కుప్పకూలిపోతుంది. నిజం చెబితే కాయితాలు గాలికి ఎగిరిపోయినట్టు చుట్టాలూ, పక్కాలూ, స్నేహితులూ అందరూ క్షణాల్లో ఎగిరిపోతారు. మిగిలేది మనిషి – మనసూ – ఒంటరితనం.
“లెక్కకు మించి దానం చెయ్యకు. అపాత్ర దానం అసలే చెయ్యకు. అన్ని ధర్మాల కంటే గొప్పదీ ‘స్వధర్మం’.  కలిమిలో నీ తోడుండేవాడు ఎవడూ కష్టాల్లో నీ తోడుండడు …” ఈ మాటలు చెప్పింది సాక్షాత్తు పద్మశ్రీ చిత్తూరు నాగయ్యగారు. అంత ఘోరంగా ఆయన చివరి రోజులు గడిచాయి. మన మహానటులు అయిదువందల రూపాయలు పారితోషికం తీసుకునే రోజుల్లో ఆయన సినిమాకి ‘లక్ష’ తీసుకున్నారు. గజారోహణాలు, కనకాభిషేకాలూ లాంటి సత్కారాలు ఎన్నో అందుకున్నారు. చివరికి ‘గుంపులో గోవింద’లాగా ఒక్క డైలాగ్ కూడా లేని వేషాలు వేయ్యాల్సొచ్చింది. ‘ఇచ్చింది’ మాట్లాడకుండా పుచ్చుకోవాల్సి వచ్చింది. అందుకే దీన్ని ‘చిత్ర పరిశ్రమ’ అంటారేమో! ఓ కస్తూరి శివరావు… మహానటి కన్నాంబ… ఎంత మంది.. ఎంత మంది నటీనటులు ‘విరాళాలతో, చందాలతో’ మహాప్రస్థానానికి పయనం సాగించారు. సావిత్రిని మించిన నటి వున్నదా? గిరిజ.. ఒద్దు మహాప్రభో.. వద్దు. అంతులేని ఆస్థిపాస్తులతో, అభిమానులతో కళకళలాడిన జీవితాలు నూనెలేని దీపంలా కొడిగట్టి పోయినప్పుడు  చూసే దుస్థితి ఎటువంటిదో, అనుభవిస్తేగానీ అర్ధం కాదు.
మొన్న పొద్దున వాకింగ్‌లో “మన ‘సబర్మతి’ హాస్పిటల్లో ఉందిట..!” కబురు తెచ్చాడు సుబ్బారావు. సుబ్బారావు ప్రొడక్షన్ మేనేజరుగా యీ మధ్యే  ప్రమోట్ అయ్యాడు. మరో సుబ్బారావు గారు ఉన్నారు. చాలా సీనియర్ ప్రొడక్షన్ మేనేజరుగారు. చాలా నిజాయితీ వున్నవాడూ. నిక్కచ్చి మనిషి. పిల్లాపాపల్తో  హాయిగా  మా వలసరవాక్కం ‘లోనే రిటర్డ్ లైఫ్‌ని ఆనందంగా అనుభవిస్తున్నారు.
“ఏమైందిట?” అడిగాను.
“ఏముంది గురూగారూ. కొడుకూ, కోడలూ ఆవిడ్ని హాస్పిటల్ వరండాలో పడేసి చాలా తెలివిగా ఏ వూరో చెక్కేసారు. వెళ్ళి చూస్తే ఇంటికి తాళం వేసి వుంది. అర్జంటుగా ఓ పదివేలు పోగు చేసి ‘సురేష్’ డాక్టరుకి వొప్ప చెప్పి వచ్చాను” అన్నాడు.
మరో ‘సినీజీవి’ అయితే ‘సబర్మతీ’ గురించి ఏ  ఛానల్   మాట్లాడరు. ఏ పేపర్లోనూ వార్తలు రావు. ఎందుకంటే సబర్మతీ ప్రొడక్షన్ డిపార్ట్‌మెంట్‌లో అంట్లు తోమే ఆడది. యూనియన్ కార్డు ఉండి ఉండోచ్చు. కానీ జాగ్రత్తలు తీసుకునేదెవరూ?
ఆరోజుల్లో ‘భగవతి’ హోటల్ ముందు పొద్దున్నే ఓ పదైనా ప్రొడక్షన్ వేన్‌లు ఆగేవి .. టిఫిన్ల కోసం. అంట్లు తోమడానికీ, సర్దడానికీ తీసుకు వెళ్టారనే ఆశతో చాలామంది ఆడవాళ్లు అక్కడే ఎదురు చూసేవాళ్లు. వాళ్లకో యూనియన్ ఉందనీ, వాళ్లు యూనియన్ మెంబర్సేననీ, కాని వాళ్లకి ఆ చాన్స్ దక్కదనీ తెలీడానికి నాకు చాలా రోజులు పట్టింది.
ప్రతి ప్రొడక్షన్ మేనేజర్‌కీ ఓ ‘బేచ్’ వుంటుంది. సబర్మతి కూడా నారాయణరావు బేచ్‌తో వచ్చేది. చాలా కళగల మొహం. చక్కని మాటతీరు. మనిషి కూడా తీర్చిదిద్దినట్టుండేది.  ఈ మాట ఓసారి నాతోటి రచయితతోటి అంటే “గురూ.. నాతో అన్నారుగానీ ఎవరితో అనకు.. నీ టేస్టు చాలా ‘చవకబారు’దంటారు.” అన్నాడు. నాకు నవ్వాలో, ఏడ్వాలో తెలీలేదు. ఒక వ్యక్తిని మెచ్చుకోవడానికి కూడా  ’ఇన్నియాంగిల్స్’ లో ఆలోచించాలని నాకు నిజంగా తెలీదు. అసలు మనిషిని మనిషిగా ఎందుకు గుర్తించం? నిన్నటిదాకా మా కళ్లముందు పాండీబజార్లో తిరిగినవాడు ఓ సినిమాలో హీరో కాగానే అందరూ “హీరోగారొచ్చారు..” అని నానా హంగామా చేస్తారో?, సదరు కుర్రాడు కూడా కంటికి నల్ల కళ్లద్దాలతో చేతిలో ఫైవ్ ఫైవ్ ఫైవ్ సిగరెట్టు పేకెట్టుతో ఆకాశం నుంచి  అప్పుడే  ఊడిపడినట్టు ఎందుకు పోజు కొడతాడో తెలీదు. నాకు అర్ధం కారు. “మంత్రిగారొచ్చారు”… “ప్రొడ్యూసర్ గారొచ్చారు” “డైరెక్టర్ గారొచ్చారు” “హీరోయిన్‌గారు ఆలస్యంగా వస్తారట” “కవిగారికి కడుపు నొప్పిట!” ప్రొద్దున్నే లేవగానే వినపడే మాటలు ఇవే. మనిషి పేరు మరుగయి.. వృత్తి పేరే ప్రముఖమవుతుంది. సరే…!
నేను ‘కారం’ ఎక్కువ ఇష్టపడతాను. కారంగా ఉంటే చెట్నీలని ఇంకొంచెం వేసుకుంటా. ఎలా కనిపెట్టిందో ఏమోగానీ, నేను పని చేసే షూటింగ్‌కి వచ్చినప్పుడల్లా ‘కారం’గా ఉండేవాటినే పొందిగ్గా వడ్డించేది. ఆ విషయం నేను గమనించడానికి కొంత కాలం పట్టిందనుకోండి. అది వేరే సంగతి.
టి.నగర్‌లో “ముప్పత్తమ్మ గుడి” సినిమా వాళ్లకి బాగా అలవాటైన గుడి. ఆ దేవత చాలా నిఖార్సైన దేవత. నూటికి నూరుపాళ్లు మొక్కుకున్న మొక్కుల్ని తీరుస్తుందని మావాళ్ల నమ్మకమేగాదు నిజం కూడా..
నాలుగేళ్ల క్రితం ఓ డబ్బింగ్ సినిమా ‘స్క్రిప్ట్’ పూజ కోసం మా ప్రొడ్యూసర్ ఆ గుడికి తీసికెళ్లాడు. అంతకుముందు చాలాసార్లు వెళ్లాను. ఆ రోజునే సబర్మతినీ, సబర్మతి ఇరవైయ్యేళ్ల కొడుకునీ చూడటం జరిగింది. పిల్లాడు అందంగా, ఆరోగ్యంగా ఉన్నాడు. వాళిద్దరూ పక్కపక్కనే వుంటే అక్కాతమ్ముడిలాగా వున్నారుగానీ తల్లీకొడుకుల్లా లేరు. మాకు నమస్కరించి
కొడుకుని పరిచయం చేసింది. కుర్రాడు స్కాలర్‌షిప్‌తో ఇంజనీరింగ్ చదువుతున్నాట్ట. మనసులోనే సబర్మతికి సెల్యూట్ కొట్టాను.
నాకు తెలిసి ఒకాయన అనేవాడు. ” మనం లోకానికి వచ్చాం. పోతాం. అది ముఖ్యం కాదు. లోకానికి ఏమిచ్చాం అనేది ముఖ్యం…” అని.
సబర్మతి అంట్లు తోమింది. అది నిజం.. కానీ, లోకానికి ఓ ఇంజనీర్‌ని ఇచ్చింది. అది గ్రేట్.
రెండేళ్ల క్రితం కుర్రాడి పెళ్లి అనీ, వాడు TVSలో పని చేస్తున్నాడనీ, గొప్ప జీతమనీ, పిల్ల కూడా బాగా చదువుకుందనీ, ఉద్యోగం చేస్తానంటోందనీ చెప్పి, అందమైన వెడ్డింగ్ కార్డుని చేతికిచ్చింది. కార్డులో ఆవిడ పేరు లేదు. శ్రీమతి & శ్రీ వీరభద్ర చౌదరి అని వుంది.
“ఎవరు ఆ చౌదరిగారూ?” అనడిగా.
“బాబు చదువుకి సహాయం చేసినవారండి. నాకు తల్లిదండ్రుల్లాంటివారు కాదు.. దైవాలు…!” అన్నది.
చేసిన సహాయాన్ని క్షణంలో మరిచిపోయే యీ రోజుల్లో సబర్మతి తన కృతజ్ఞతని ప్రకటించుకున్న విధానం నా కళ్ళు చెమర్చేట్టు చేసింది.
పెళ్ళికి వెళ్లాను. చాలా చక్కగా పొందిగ్గా ఏ మాత్రం ఆర్భాటం లేకుండా చాలా చాలా ఆత్మీయంగా పెళ్లి జరిపించింది. వివాహ మండపం చిన్నదే. కాని ఆహుతులందరూ హాయిగా స్వంత  ఇంట్లో వున్నట్టు ఫీలయ్యారు. వచ్చిన ‘పరిశ్రమ’ వాళ్లు కూడా ‘ప్లాస్టిక్’ నటనలు మాని హాయిగా సంతోషంగా వివాహాన్ని చూశారు. ‘అఫ్‌కోర్స్ పెద్దవాళ్లు’  ఎవరూ రాలేదనుకోండి. రాకపోవడమే మంచిదైంది. వస్తే వాతావరణం మరోలా ఉండేది. ఆ విషయమే సబర్మతితో అంటే “నేనసలు పెద్దపెద్దవాళ్లని పిలువలేదండి. వారు నాకు తెలిసినా నేను వాళ్లకి తెలీదు కదా. ఒకవేళ వాళ్లు పెద్ద మనసుతో వచ్చినా, వారికి తగ్గట్టు మర్యాద చేసే ‘తాహతు’ నాకు లేదు కదా!” అన్నది.
అంత ఆరోగ్యంగా ఉండే, ఆరోగ్యంగా ఆలోచించే సబర్మతి ఇలా దిక్కులేనిదాని లాగా అవడమేమిటి? కొడుకూ కోడలూ ఆవిడ్ని ‘వదిలించు’ కోవటం ఏమిటి? నాకు తెలిసి సబర్మతి ఎవర్నీ నొప్పించే మనిషి కాదు. అసలు కారణం ఏమిటి?
సుబ్బారావు నేనూ కలిసి సురేష్ హాస్పిటల్‌కి వెళ్లాం. మనిషి బాగా చిక్కింది ఆమెకి శారీరక అనారోగ్యం కంటే మానసిక వ్యధ ఎక్కువగా  ఉన్నదనిపించింది. నన్ను లోపల వదిలి సుబ్బారావు బయటకు వెళ్లాడు.
“ఏం జరిగింది?” అడిగాను అనునయంగా. ఆ పలకరింపుకే సబర్మతి కళ్లలోంచి కన్నీళ్లు వానలా కురిశాయి. సన్నగా రోదించడం మొదలెట్టింది. నేనూ ఆపలా. నవ్వడం ఒక గొప వరం అయితే ‘ఏడవగలగటం’ చాలా చాలా గొప్పవరం. బాధ గుండెల్లో ఘనీభవించిన వాళ్లకి మాత్రమే ఏడుపులోని ‘సుఖం’ అర్ధమౌతుంది.
చివరికి ఆమె మాటల సారాంశం చెప్పి వదిలేస్తాను. కొడుకు ఆఫీసువాళ్లు పార్టీ ఇమ్మని అడిగారంట. కోడలికి కూడా ఉద్యోగం వచ్చిన సందర్భం కావటంతో అట్టహాసంగా ఇంట్లోనే పార్టీ ఏర్పాటు చేశారట. అదీ సబర్మతి ఊళ్ళో లేని రోజున. రెండు రోజుల తర్వాత రావల్సిన సబర్మతి ఆ మధ్యాహ్నమే ఇంటికొచ్చేసరికి అట్టహాసంగా ‘పార్టీ’ జరుగుతోంది. ‘ఎవరు ఆమె’ అని అడిగిన అతిథులకి, ‘మా ఇంట్లో  పనిమనిషి.. ఊరినుండి ఇప్పుడే వచ్చింది.’ అని కొడుకూ, కోడలూ చెప్పడం తన చెవులతో స్వయంగా సబర్మతి విన్నదట. తనే బయటికి వచ్చేసిందట.
ఇంకేం చెప్పక్కర్లేదుగా.. చాలా ఏళ్ల క్రితం ఓ హిందీ హీరో, స్కూలు టీచరైన తన తండ్రిని ఇలాగే ‘మా పొలంలో పని చేసే రైతు’ అని ఇంగ్లీషులో ఎవరితోనో  చెబుతుంటే (తండ్రి ఎలిమెంటరీ స్కూలు టీచరు గనక  అంత ఇంగ్లీషు రాదనుకుని) ఆ తండ్రి ఆ రోజే హార్డ్ ఎటాక్‌తో మరణించాడని విన్నాను.
కన్నతల్లిని హిపోక్రసీతో ‘పనిమనిషి’ అని అంటే ఏం జరిగిందో ఇవ్వాళ  కళ్లారా చూస్తున్నాను. సబర్మతి బతుకుతుంది. బతికి తీరుతుంది కానీ కొడుకు అద్దెకి తీసుకున్న ఆ ‘భవనం’లో కాదు. ఆ విషయం సబర్మతి, ఆత్మాభిమానం గురించి తెలిసిన వారందరికీ తెలుసు.
మళ్లీ ‘భగవతి హోటల్’ ముందు కొన్నాళ్ల తర్వాత నేనామెను చూడగలను. తన కాళ్ల మీద తను నిలబడ్డానన్న ఆత్మాభిమానంతో ‘ నా పనే నాకు దైవం’ అన్న గర్వంతో.
స్వశక్తితో ఓ ‘ఇంజనీర్’ని తయారుచేసిన మనిషి పగిలిపోయిన తన గుండెని మళ్లీ మరమత్తు చేసుకోలేదూ?

ఆమె ( UT - 3 )

భువనచంద్ర

బెజవాడలో సర్కార్ ఎక్స్‌ప్రెస్ ఎక్కాను. మద్రాస్‌క్ వెళ్లాలి. రిజర్వేషన్ దొరికింది. ఇది ఇప్పటి మాట కాదు. అప్పుడు సినిమా వాళ్లెవరో పెద్దగా తెలిసేది కాదు. సినిమాలు చూడ్డం తక్కువే. ఓ ముప్పై ఏళ్ల ఆయన వచ్చి, “మీరు ఆ చివర వున్న బెర్త్‌లోకి వెళ్ళండి!” అన్నాడు. “ఎందుకు వెళ్ళాలి? నా బెర్త్ ఇదే!” చికాగ్గా అన్నాను. మర్యాదగా అడిగితే వెళ్లి వుండేవాడ్ని.
“నేను ఎవర్నో తెలుసా? అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్‌ని.. ఫలానా సినిమాకి” అన్నాడు పొగరుగా. “నేనెవరో తెలుసా? ఇండియన్ ఏర్‌ఫోర్స్ వాడ్ని.. నువ్వు అసిస్టెంట్ డైరెక్టరువైతే నాకేంటి, హీరోవైతే నాకేం, డోంట్ డిస్టర్బ్ మి!” అని అరిచాను. అది అప్పటి కథ. నా వంక కోపంగా చూస్తూ వెళ్లి ఇద్దరు ముగ్గురు మనుష్యుల్ని పెద్ద రౌడీలా తీసుకొచ్చాడు గానీ. యీలోగా టిటి రావడం, టిటికి నేను విషయం వివరించడం జరిగింది. టిటికి సినిమా వాళ్లంటే మంటేమో,  అతన్ని బాగా తిట్టి, మొత్తం గ్యాంగ్‌నే దింపేస్తానని వార్నింగ్ ఇచ్చాడు. ఆ గుంపులో ఓ పాతికేళ్ళ స్త్రీ కాస్త సయోధ్య కుదిర్చే ప్రయత్నం చేసింది.
ఎందుకైనా మంచిదని నా జాగ్రత్తలో నేనున్నా. ఆ అసిస్టంట్ డైరెక్టరు లైట్లు తీసేశాక ఆ పాతికేళ్ల స్త్రీని వేధించడం, ఆవిడ మింగాలేక కక్కాలేక చాలా ఇబ్బంది పడుతూ “అందరూ మేలుకునే వున్నారయ్యా. దండం పెడతా వొదిలెయ్” అనడం, వీడు నీళ్ల బాటిల్ (సీసా)లో మందు కలిపి తాగటం చూసి లైట్లు వేశాను. మొత్తానికి ఏ గొడవా జరక్కుండా మద్రాసు చేరాం.
చాలా ఏళ్ల తర్వాత ఆ అ.డైరెక్టర్ నేను పాటలు రాస్తున్న చిత్రానికి కో డైరెక్టరుగా వున్నాడు. చూడగానే నేను గుర్తుపట్టా గాని ఆయన గుర్తుపట్టలేదు. కొన్నాళ్ళకి ‘ఆవిడ్నీ’ చూశా. కనీసం ఎనభై సినిమాల్లో చిన్న చిన్న పాత్రలు వేసింది.
పాటలు వ్రాయడానికి కొన్నిసార్లు షూటింగ్ స్పాట్స్‌కి వెళ్ళాల్సి వచ్చేది. ఒక్కోసారి ఇతర వూర్లకి కూడా. అలా వెళ్లినప్పుడు  ఓ షూటింగ్‌లో “ఆవిడ్ని” చూడటం తటస్థించింది. ” మీ ముఖం మీద మచ్చ చూస్తే ఎక్కడో చూసినట్టు వుంది” అని అన్నది. ట్రెయిన్ ఇన్సిడెంట్ గుర్తు చెయ్యగానే “చీ.. వాడా.. గుంటకాడి నక్క. అందుకే అట్టా మిగిలాడు.” ముఖం అదోలా పెట్టి అన్నది. ఇప్పుడు చెప్పబోయేది ఆవిడ కథే.
నా పని పూర్తి చేసుకున్నాక మద్రాస్ తిరిగి రావడం కోసం రైల్వే స్టేషన్‌కి వెళ్లా. ప్రొడక్షన్ మేనేజర్ బండిలో నా సూట్‌కేస్ దగ్గర్నుండి ఎక్కించి శెలవు తీసుకున్నాడు.
అది జంక్షన్ కావడం వల్ల ట్రైన్ బయలుదేరడానికి ఇంకో ఇరవై నిముషాలుంది. పుస్తకాల షాప్ (హిగ్గిన్‌బాదమ్స్)కి వెళ్లి కొన్ని పుస్తకాలు కొన్నా.
“ఈ ట్రైనుకే వెళ్తున్నారా?” ఆమె గొంతు. పక్కకి తిరిగి చూస్తే ఆవిడే.
“అవును. మీరూ?” మర్యాద కోసం అడిగా.
“నేనూ మద్రాస్‌కే వస్తున్నాను. వేసింది పేరంటాల వేషమేగా..! ఏదో నాలుగు డైలాగులు దొరికినై..” నవ్వింది.
“మంచిది” అన్నాను.
“మీరు ఎక్కువ మాట్లాడరనుకుంటా?” నవ్వి అడిగింది.
“అదేం లేదు. నేను నిజంగా మాట్లాడ్డం మొదలెడితే, వినడానికి ఎవ్వరూ మిగలరు. అందుకే నోరు కట్టేసుకోవడం !”
నేను మెల్లగా నా కంపార్ట్‌మెంట్ వైపు నడవడం మొదలెట్టాను.
“పదిహేనేళ్ల తరువాత కూడా నన్ను గుర్తుపట్టారంటే నాకు ఆశ్చర్యంగానూ, ఆనందంగానూ వుంది..!” నా వెనకాలే వస్తూ అన్నది. నాకు కొంచెం ఇబ్బంది అనిపించింది. “మీలో పెద్ద మార్పు లేదు గనక గుర్తుపటాననుకుంటున్నాను.!” ఏదో ఓ జవాబు ఇవ్వాలిగా మరి.
“అందరూ అలాగే అంటుంటారండి.. మీకో విషయం తెలుసా?   నన్ను మొదటిసారి మద్రాసుకి పిలిపించింది ఫలానా స్టార్ ప్రొడ్యూసర్.. రావుగారు.!” ఉత్సాహంగా అన్నది.
“ఊ.!”
“కానీ ఆయన నన్ను ఆఫీసుకి పిలిచాక ఏమన్నారో తెలుసా? సినిమాలో ‘కేరెక్టర్’ కావాలంటే ముందు ‘కేరెక్టర్’  పోగొట్టుకోవాలి. OK అంటే నువ్వే హీరోయిన్ అన్నారు.!”
“ఊ…!”
“అప్పటికప్పుడు లేచి బయటికి వచ్చేశాను.”కొంచెం గర్వం ఆవిడ స్వరంలో నాట్యమాడింది.
“ఊ..!”
“మళ్లీ మా వూరెళ్లి పోయానుకానీ, నా ఫ్రెండ్స్ అందరూ ‘ ఏం నువ్వు సినిమాలకి పనికి రావన్నారా?’ అని ఎగతాళి చేసేసరికి ఇహ అక్కడ ఉండలేక మద్రాసు వొచ్చేశాను. ఏదైతే అదే కానీ అని ఆ ప్రొడ్యూసర్గారి దగ్గరికే వెళ్ళాను గానీ ఆయనెందుకో నన్ను లోపలికి రానీలేదు.”
“అదేం?” అడిగా. కొన్ని నిముషాలు గడిపితే బండి బయల్దేరుతుంది. యీ సొద వినే  బాధ తప్పుతుంది అనుకున్నా.
“అప్పుడే ఆ అసిస్టెంటు డైరెక్టరు నాకు పరిచయమయ్యాడు. ‘మనవాళన్’ స్ట్రీటులో ఓ చిన్న గదిలో నన్ను ఉండమని అడ్వాన్సు ఇచ్చాడు. గుళ్ళో పెళ్ళి అని ఆశ పెట్టాడు. అయితే బైట ఎవరికీ చెప్పొద్దన్నాడు. చిన్న చితకా వేషాలు ఇప్పించేవాడు. దానికితోడు నాకు ఊరగాయలు పెట్టటం బాగా వొచ్చు. దాంతో కాస్త వేన్నీళ్లకి చన్నీళ్లు తోడయ్యాయి..!”
బండికి సిగ్నలిచ్చారు.
“సర్లెండి.. ఇంకోసారి కలిసినప్పుడు మిగతా కథ చెబుతాను..!”
హడావిడిగా ఆవిడ తన కంపార్ట్‌మెంట్ వైపు పరిగెత్తింది. ఇప్పుడామె వయసు నలభై ఉంటుందేమో.
ఈ ‘కథలు’ సినిమావాళ్లకి కొత్తకాదు. పాండీ బజార్లో నిత్యం వినేవే. కొత్తగా మద్రాసు వొచ్చినప్పుడు ఇలాంటి కథలు విని చాలా బాధపడేవాడ్ని. ఏ పేరున్న ప్రొడ్యూసరో, దైరెక్టరో మమ్మల్ని ‘పిలిపించారు’ అని చెప్పుకోవడమే కాక, వాళ్లు మా ఒంటిమీద చెయ్యి వెయ్యబోతే ‘చీ’ కొట్టాం అనో,  ఆ తరవాత తప్పని పరిస్థితుల్లో పరిశ్రమలో వుండాల్సి వచ్చిందనీ చాలా మంది ఆడవాళ్లు చెప్పేవాళ్లు.
అలాగే, “నేను గొప్పగా యాక్ట్ చేస్తుంటే’ అది చూసి ఓర్వలేక ఫలానా నటుడు నా పాత్ర మొత్తం ఎడిటింగ్ రూంలో కట్ చేయించేశాడు… లేకపోతేనా..” అని పాండీబజారుకి కొత్తగా వచ్చిన వాళ్లతో గొప్పలు చెప్పుకుంటూ, “టీ, కాఫీ టిఫిన్‌లకి’, ‘ఎర’ వేసే సినీజీవులూ నాకు సుపరిచితమే. మొదట్లో అన్నీ నమ్మేవాడ్ని. అయ్యో అని బాధా కలిగేది. తర్వాత్తరవాత అర్ధమైంది. ఎందుకు ఇలా కాలాన్ని వెళ్లదీస్తారో.
వీళ్లకీ ఆశలున్నాయి. చాలామందిలో ‘వర్త్’ కూడా వుంది. కానీ కాలం కలిసిరాక ఓ రకమైన నిర్లిప్తతతో నిస్తేజానికి గురై.. తమలో వున్న ‘టాలెంట్’ని తామే ‘గుర్తించు’కుంటూ అదే నిజమని అనుకుంటూ రోజులు గడిపేస్తారు. ఓసారి ఓ సింగరు పరిచయమయ్యాడు. ఘంటసాలగార్ని డైరెక్టుగా గాత్రంలో ‘దించేస్తాడు’. జనాలు ఆహా, ఓహో అనటంతో మద్రాసు వచ్చాడు. గాయకుడిగా స్థిరపడదామని. రెండేళ్ళయినా  చాన్స్ దొరకలా. చివరికి ఓ మ్యూజిక్ డైరెక్టరు దయతలిచి ‘కోరస్’లో పాడటానికి అవకాశమిస్తే కోరస్ సింగర్‌గా మిగిలిపోయాడు. నిజానికి అతని గొంతు బాగానే వుంటుంది. ఘంటసాలగారిని ‘ఇమిటేట్’ చెయ్యడంతో,  పాట ఎత్తుకోగానే ‘ఫాల్స్’ వాయిస్ అనిపిస్తుంది. ఎవరు మాత్రం ఏం చెయ్యగలరూ? అతను మాత్రం తప్పు ‘తనది’ అని గ్రహించకుండా పెద్ద పెద్ద సింగర్లని అసూయతో తిడుతూ వుంటాడు.
ఇదంతా ఎందుకు చెప్పడం అంటే, చిత్ర పరిశ్రమ నిజంగా గొప్పదే, నిజంగా మంచిదే, అయితే ఇక్కడికి వచ్చే వాళ్లందరూ అర్జంటుగా పేరూ, డబ్బు సంపాయించేద్దాం అని వచ్చేవారే గానీ, తమకున్న ‘ఆర్ట్’కి పదును పెట్టుకుని మరింత నేర్చుకుందాం అని దృష్టితో మాత్రం రారు. ఓ ఆర్నెల్లు గడిచేసరికి ఓపికా, ఓరిమీ రెండూ పోయి, ‘కృష్ణబిలం’ లాంటి నిరాశలో కూరుకుపోతారు.
ట్రైన్ స్పీడుగా మద్రాస్ వైపు పోతోంది. ఆలోచిస్తూ అలా పడుకుండిపోయాను. ఏవేవో శబ్దాలు. మెలకువ వచ్చి చూస్తే విజయవాడ. ఆకలివేసింది. లేచి ప్లాట్ ఫాం  మీదకి దిగబోయేంతలో ఆమె.
“మీరేమో పడుకున్నారు. ఆకలవుతుందేమోనని పూరీలు, రెండు దోశలూ పేక్ చేయించుకుని వచ్చాను.!” నా చేతికి పెద్ద కాయితం పొట్లం ఇస్తూ అన్నది. వాటర్ బాటిల్స్ అమ్మకానికొస్తే రెండు కొని ఒకటి ఆవిడకిచ్చాను. “ఇస్తి వాయనం.. పుచ్చుకుంటి వాయినం” అన్నది నవ్వుతూ.
“మీరు తిన్నారా?” అడిగాను.
“ఉహూ! ఆ పేకెట్లోనే నాకోసం తెచ్చుకున్న పూరీలూ, దోశలు వున్నై !”
“సెపరేట్ చెయ్యడం ఎలాగా? సరే. లోపలికి రండి.. ఏదో ఓ మార్గం చూద్దాం ” మళ్లీ కంపార్ట్‌మెంట్‌లోకి వచ్చా. ఆవిడా వచ్చింది. ఎదుటి సీటు ఖాళీగా వుంది. అయితే ఇది ఫస్టుక్లాసు. కాని అడిగితే మారుస్తారేమో. ఎదుటి సీట్లో కూర్చుంటూ”ఇందాకటిదాకా సెకెండు క్లాసులోనే వున్నాను. ఇప్పుడే ఫస్టుక్లాసుకి మారాను. టి.సి బాగా తెలిసినవాడేకాక బంధువు కూదా. నా సామాను ఇక్కడ పెట్టడానికి వచ్చినప్పుడే మీరు నిద్రపోవడం చూశా..!” నా సందేహాన్ని ‘చదివి’నట్టు అన్నది. “నేను TTని అడిగి మీ టికెట్టు మార్పిద్దామనుకున్నా ఎనీవే.. మీరే వచ్చారు.”అన్నాను.
ట్రైను బయలుదేరింది. బజ్జీలు అమ్మేవాడి దగ్గర్నించి రెండు పేపర్ ప్లేట్లు తీసుకుని టిఫిన్ తినడం ముగించాం.
“ఊరగాయల దగ్గర కథని ఆపారు. ఇప్పుడు మిగతాది చెప్పండి” అన్నా.
“భలే గుర్తుందే మీకు.. ఊ. ఆ తర్వాత మూడు అబార్షన్లు,  ముప్పై సినిమాల్లో ఉలుకూ పలుకూ లేని వేషాలూ..! లాభం లేదని బర్కిట్ రోడ్ బాలానందం స్కూల్ దగ్గర టిఫిన్ బండీ పెట్టాను. పచ్చిమిరపకాయ బజ్జీలూ, పునుకులూ, వడలు, సాయంత్రం దోశలూ, ఇడ్లీలూ ఇలా బతుకు ప్రారంభించాను. టినగర్ అంతా తెలుగువాళ్లేగా. బ్రహ్మాండంగా వ్యాపారం ఊపందుకుంది. నమ్మరుగాని సాయంత్రం నాలుగు నించి రాత్రి ఎనిమిది గంటలలోపులో మూడు నాలుగువేలు పోగయ్యేవి. బజ్జీలకో అసిస్టెంటూ, దోసెలకో అసిస్టెంటూ ఉండేవాళ్ళూ!” ఆగింది.
“తరవాత?” అడిగాను.
“ఏవుందీ.. ఎంతొచ్చినా ఆ చచ్చినాడు పట్టుకుపోయేవాడు. సొమ్మునాదీ, సోకు వాడిదీ…” యీసడింపుగా అన్నది.
“ఏం  చేసేవాడూ?”
“తరవాత తెలిసింది. ఆ ముందా వెధవకి ఆల్రెడీ పెళ్ళాం, పిల్లల్లున్నారని. నా దగ్గర దోచుకెళ్లింది వాళ్లకి వెలగబెడుతున్నాడని. !”
నాకు నిజంగా జాలేసింది. గడవని రోజుల్లో చాలా మంది ఆడవాళ్లు ‘వేరే’ వృత్తికి పోతారుగానీ, యీమెలాగా ‘బండి’ పెట్టుకుని చెమటోడ్చరు.
“తరవాత?”
“వాడ్ని వదిలేశా. ఓ పోలీసు హెడ్ కానిస్టేబుల్‌తో కొంతకాలం వున్నాను”
“అదేంటీ?”
“పోలీసు ‘దన్ను’ లేకుండా ఎంతోకాలం ‘బడ్డీ కొట్టు’ నడపటం కష్టమని తెలిసొచ్చాక తప్పలేదు. అతను మంచివాడేగానీ, వేరే వూరికి ట్రాన్స్‌ఫరై వెళ్లిపోతూ, అతనికి తెలిసిన వాళ్లింట్లో ఔట్‌హౌస్ ఇప్పించాడు. అక్కడికి మారాను. ఇప్పుడు నాకు  వున్న కొడుకు ఆ పోలీసాయనకి పుట్టినవాడే.”
“అదేంటి? బిడ్డని కూడా వదిలేసి పోయాడా?”ఆశ్చర్యంగా అడిగా.
“అతను వెళ్లినప్పుడు నేను గర్భవతినని నాకే తెలీదు. తెలిశాక నా బిడ్డ నాకోసమే ఉండాలనిపించింది..!”
“మరి తండ్రి ఎవరూ అని మీ అబ్బాయి అడగలేదా?”
“మిలటరీలో వుండేవాడు, ఏక్సిడెంట్‌లో పోయాడు అని చెప్పాను..”
“తరవాత?”
“మాస్టారూ.. నా బిడ్డ పుట్టాక నేను ఏ వెధవ్వేషాలూ వేయ్యలేదు. ఎక్స్‌ట్రాగానే బతికాగానీ ఏనాడూ తప్పుడు పనులు చెయ్యలేదు. చిన్నప్పుడు నేర్చుకున్న ఊరగాయల విద్యే నన్ను ఆర్ధికంగా ఆదుకున్నది. తెలుగువాళ్ల ఇళ్లకి ఊరగాయలు సప్లై చేస్తూ, సినిమాల్లో వేషాలు వేస్తూ, ఇంకా టైముంటే ఓ టైలర్ దగ్గర అసిస్టెంటుగా పనిచేస్తూ ఆ అవుట్‌హౌస్‌లోనే ఉండి మావాడ్ని పద్మాశేషాద్రి స్కూలులో చేర్చాను.”
నాకు నిజంగా ఆశ్చర్యం అనిపించింది. పద్మాశేషాద్రి స్కూలంటే చాలా కాస్ట్లీ స్కూలు. ఓ విధంగా చెప్పాలంటే చాలా గొప్పవాళ్లు తమ పిల్లల్ని చదివించే స్కూలు అది.
“మీ ఆశ్చర్యం నాకు అర్ధమైంది కవిగారూ.. నా జీవితం ఎలా గడిచినా పరవాలేదు. బాబు పుట్టకముందు ఎలా తిరిగినా, బాబు పుట్టాక ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నాను. నన్ను చూసి నా బిడ్డ గర్వపడాలేగానీ, నా బతుకుని అసహ్యించుకోకూడదని. అందుకే నిప్పులాగా నిలిచా..”
“గ్రేట్…! నిజంగా మీరంటే కొండంత గౌరవం  కలుగుతోంది. ఇపుడు ఏం చదువుతున్నాడు?” అడిగాను.
“ఇంటర్.. ఆ తరవాత నాకో కోరిక ఉంది. అది నా కొడుక్కీ తెలుసు!” నవ్వింది.
“ఏమిటీ?”
“బాబు తండ్రి సరదాగా నాతో అనేవాడు. నేను IPS ఆఫీసర్ని కానుగానీ నా కొడుకుని IPS చెయ్యాలని… ఇపుడు వాడ్ని ఓ ఆఫీసర్‌గా చూడాలి.”
“IPSగానా?”
“కాదు. తండ్రి మిలటరీ అని చెప్పానుగా వాడికి, అందుకే నా బిడ్డని మిలటరీ ఆఫీసర్‌గా చూడాలి..!” ఆమె కళ్ళల్లో ఓ నమ్మకం. ఓ నిర్ణయం.
నా చాతీ పొంగిపోయింది. నేనూ ఒకప్పుడు I.A.Fలో ఉన్నవాడ్నేగా.
“అమ్మా నేను మిలటరీవాడ్నే. నీ నిర్ణయం అద్భుతం.. నీ బిడ్డ నిజంగా గొప్ప ఆఫీసర్ కావలని మనస్ఫూర్తిగా దీవిస్తున్నా..” అన్నాను.
ఎక్కడో చదివాను. ఎంత గొప్ప మాట. “నువ్వు పేదవాడిగా పుట్టి వుండొచ్చు. పేదవాడిగా మాత్రం చావకు. నువ్వు బురదలో జీవితాన్ని ప్రారంభించి వుండొచ్చు. కానీ ఓ పద్మంలా వికసించి చూడు..అప్పుడే ఈ ‘మనిషి’ జన్మ సార్ధకం అవుతుంది..” అని.
ఆమె ఎంతటి ఆత్మగౌరవం కలిగినదంటే ఓ ‘చెక్కు’ పిల్లవాడికి చదువు నిమిత్తం ఇవ్వబోయాను. “డబ్బు వద్దు. నా బిడ్డని మామయ్యలా ఆశీర్వదించండి. అన్నది. ఇంకేం చెప్పను.

మరో చరిత్ర? (UT - 2)

 

“హలో.. నన్ను గుర్తుపట్టారా?” ఆర్కాట్ రోడ్డుమీద నడుస్తున్న నన్ను ఆపి మరీ అడిగాడు ఆయన. చాలా వరకూ తెల్లగడ్డం. అక్కడక్కడా కొంచెం రంగు మారిన కేశాలు. అస్సలు గుర్తుకు రాలేదు.
“పోనీ ‘బి’ గుర్తుందా?” గుర్తుపడతాననే ఆశతో బేలగా నా వంక చూస్తూ అడిగాడు. “నిజం చెబుతున్నా. మీరెవరో నాకు గుర్తుకు రావడం లేదు. ఇహ మీరు చెప్పిన ‘బి’ అనే పేరు నేను విన్నదే. ఆమె నాకు తెలుసు. ఇంతకీ, మీరు ఆమెకేమవుతారు?” ఇబ్బందిగానే అన్నాను. కొన్ని విషయాలు నిజంగా ఇబ్బంది కలిగిస్తాయి. ఎవరో ఫోన్ చేసి “ఏమండి నేను గుర్తున్నానా?” అని అడిగితే ఏం చెప్పగలం. కనీసం పేరు కూడా చెప్పరు. “ఎవరో మీరు… మీరు నాకు గుర్తు రావడం లేదు.” అంటే మనమేదో వాళ్లని కించపరిచినట్టు భావిస్తారు. సింపుల్‌గా నా పేరు ఫలానా, ఫలానా చోట కలిశాం గుర్తున్నానా? అని అడిగితే ఎంత బాగుంటుంది…”ఊహూ! అంత సింపుల్‌గా జనాలుంటే ఇన్ని కాంప్లికేషన్స్ ఎందుకొస్తాయి..
“సారీ.. మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టినట్టున్నాను. నా పేరు రంగరాజన్. అసలు పేరు రంగారావు. పక్కా తెలుగువాడ్ని. కాని యీ దిక్కుమాలిన అరవదేశానికొచ్చి ఓ ‘న్’  తగిలిస్తేగాని ‘మదింపు’ వుండదుగా. సరే.. మీరు ఓ సారి మా  యింటికి అదే ‘బి’ ఇంటికి వొచ్చారు. నేను ‘బి’ కి తండ్రిని. అఫ్‌కోర్స్ నిజంగా కన్నతండ్రినే!” తన మీద తనే జోక్ వేసుకున్నట్టు నవ్వాడతను.
‘బి’ అనడం ఇబ్బందిగా ఉంది కనుక ‘విమల’ అనుకుందాం. ఇప్పుడు గుర్తుకొచ్చింది. విమలా వాళ్లు అప్పుడు టి.నగర్‌లో మా ఇంటికి నాలుగు వీధుల అవతల వుండేవారు. ఆ పిల్ల చాలా అందంగా వుండేది. ముట్టుకుంటే కందిపోయేంత అందంగా వుండింది. సహజంగానే ఓ ప్రొడ్యూసర్ దృష్టిలో పడి ‘హీరోయిన్’ అవకాశం తెచ్చుకుంది. ఆ అమ్మాయికి ఓ తమ్ముడు కూడా వుండాలి. వాళ్ల ఇంటికి నేను వెళ్ళిన మాట నిజమే. ఆ అమ్మాయి స్వయంగా మా ఇంటికొచ్చి “రేపు నా పుట్టినరోజు అంకుల్. తప్పక రావాలి!” అని మరీ మరీ పిలిచింది. అప్పట్లో నేను మహా బిజీ రైటర్ని.
మర్రోజు గుర్తుంచుకుని మరీ వెళ్లాను. అచ్చు వాళ్లమ్మ పోలికే విమల. కొడుకు మాత్రం తండ్రి పోలిక. నాకు బాగా జ్ఞాపకం. లౌంజ్‌లో పార్టీ అరేంజ్ చేశారు. నేనూ ఓ తమిళ డైరెక్టరూ, ఇద్దరు ముగ్గురు అప్‌కమింగ్ హీరోలు, ఓ తెలుగు ప్రొడ్యూసరూ మాత్రం లోపల డ్రాయింగ్ రూంలో కూర్చున్నాం. అప్పుడే  రంగరాజన్ మాకు డ్రింక్స్ ఆఫర్ చేశాడు. నేను ‘మందు’ తీసుకుంటాగాని అది ‘ఇంటి’కే పరిమితం. జనాలలో కూర్చుని కబుర్లు కొడుతూ  ‘తాగటం’ నాకిష్టం ఉండదు. అదే మాట అతనితో చెప్పాను.
“గ్రేట్.. చాలా మంచి అలవాటు.. నేనయితే డ్రింక్స్ జోలికే పోను. అవంటే భయమే కాక నా వొంటికి పడవు కూడానూ!” అంటూ మిగతా వాళ్లకి సర్వ్ చేసాడు. 2 గంటలు ఉండి నేను మళ్లీ మా ఇంటికి వచ్చేశా.
“అవును.. ఇప్పుడు జ్ఞాపకం వచ్చారు. ఐనా ఒక్కసారేగా మిమ్మల్ని చూసిందీ! అప్పుడు చాలా హెల్దీగా ఉండేవారు. ఇదేమిటి ఇలా చిక్కిపోయారు,” అడిగాను. ఆయన్ని చూసి పదేళ్లు దాటింది.
“మీకు  తెలీదా.. విమలనీ, వాళ్లమ్మనీ పోలీసులు అరెస్టు చేశారు. ఇది నాలుగోసారి. నేను.. నేను ఆ యింటినించి బయటి కొచ్చా…!”  తలవొంచుకుని అన్నడు రంగారావు. అతని కళ్ళలో తిరిగిన నీళ్లని నేను గమనించాను.
“ఓహ్.. సారీ! ” ఏమనాలో నాకు తెలీలేదు. ‘బి’ని అరెస్టు చేశారని రెండు మూడు సార్లు విన్నాను గానీ అంతగా ఆ వార్త మీద ధ్యా స పెట్టలా.  అదీగాక మేము టి.నగర్ వదిలేసి ‘వలసరవాక్కం’లోని స్వంత యింటికి వచ్చేశాం.
“మీరేం చెయ్యగలరూ.. అయ్యా .. ఏమీ అనుకోకపోతే నాకో హాఫ్ బాటిల్ విస్కీ ఇప్పించగలరా? సిగ్గులేకుండా అడుగుతున్నాననుకోకండి. సిగ్గూ వుంది. లజ్జా వుంది. కానీ యీ మనసులోని బాధ వుందే… అది దేన్నీ లెక్క చెయ్యనివ్వదు. ఇవాళ నా వొళ్ళు బాగా లేదు మనసూ బాగా లేదు. నేనూ అందర్నీ  అడుక్కునే టైపు వాడ్ని కాదు. ఎందుకో మిమ్మల్ని అడగాలనిపించింది. పైన మీ ఇష్టం.” నా కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ అన్నాడు. అవ్వాళ సూట్‌లో వున్నాడు. ఇవ్వాళ బట్టలు నలిగి, మాసి వున్నాయి. భయంకరమైన బాధని మనసులో నిప్పులా దాచుకున్నట్టు మొహమే చెబుతోంది. ఓ అయిదొందల రూపాయల నోటు తీసి ఇచ్చాను.
“డబ్బులు వొద్దు సార్. మందు కావాలి. మందు ఎక్కడ బడితే అక్కడ ‘టాస్మాక్’ షాపుల్లో దొరుకుతుంది గానీ విశ్రాంతిగా కూచుని విషాన్ని తాగే చోటు యీ తమిళనాడులో దొరకదు. ఫ్రెండ్స్ బార్ అంటూ ఒకటి వుంది కాని లోపలికి వెళ్లాలంటే ‘పటాటోపం’ కావాలి!” నవ్వాడు. ఆ నవ్వులో ఏడ్పుంది. ప్రపంచం మీద ‘కచ్చ’ వుంది.
“సరే పదండి !” నా కార్లో ఎక్కించుకుని ఫ్రెండ్స్ బార్‌కి తీసికెళ్ళా. ఆ బార్ మా యింటికి దగ్గర్లోనే వుంది. ఓనర్ తెలిసినవాడే.
“రండి రండి. ఫస్ట్ టైమ్ కదూ మీరు రావడం!” మొహం ‘ఇంత’ చేసుకుని అన్నాడు నటేశన్ మొదలియార్ నన్ను చూస్తూనే.
“అవును. వీరు నా ఫ్రెండ్ రంగరాజన్‌గారు.” పరిచయం చేశాను. “వణక్కం. అదిగో ఆ స్పెషల్ రూంలో కూచోండి..” దగ్గరుండి ఆ రూంలోకి పంపించాడు మమ్మల్ని.
రెండు నిముషాల్లో విస్కీ రంగరాజన్ చేతుల్లో వుంది అందమైన గ్లాసులో తళుకులీనుతూ. ఆబగా ఒకేసారి ఒక్క గుక్కలో గ్లాసు  పూర్తి చేసాడు.
“చెప్పండి..” అన్నాను.
“సిగ్గూ లజ్జా తలొంచుకుని మీ దగ్గర మందుకి చెయ్యి జాచేలా చేసాయి గానీ, గుండెలోని బాధ బైటపడేలా చెయ్యలా! అది బయటపడాలంటే ఇంకో రెండు మూడు గ్లాసులు లోపల పడాలి. అప్పుడూ, అప్పుడే భూమిని చీల్చుకుని మొక్క బయటికొచ్చినట్టు మనసుని చీల్చుకుని బాధ బయటకొస్తుంది..” నవ్వాడు. బేరర్‌కి సైగ చేసి, “రంగారావుగారూ.. మీ మనసులో ఉన్నదేదో బయటకు తెప్పించాలని నా ప్రయత్నం కాదు.  అంత సమయమూ నాకు లేదు..” అన్నాను. బేరర్  రాగానే రంగారావుగారికి మందూ, భోజనం పెట్టి పంపమని చెప్పాను. “బిల్లుకి మాత్రం ప్రాబ్లం ఉండదు. సాయంకాలం ఇటువైపు వచ్చినప్పుడు ఎప్పుడైనా పే చెయ్యగలను” మళ్లీ రంగారావుతో అని లేచాను.
“ప్లీజ్! నాకోసం కాసేపు  ఆగండి. మీ సమయాన్ని ‘తినేస్తున్నా’నని తెలుసు. కానీ జరిగింది ఎవరితో ఒకరితో చెప్పుకోకపోతే నేను బ్రతకను. ఆ ఒక్కరూ మీరైతేనే నాకు బాగుంటుంది.” ఓ నిముషం ఆలోచించి కూర్చున్నాను.
ఇక్కడో  విషయం చెప్పాలి. మానవుడి శరీరంలో అత్యంత గొప్ప అవయవం ఏదీ అని ఓ రాజుగారు సభలో అడిగారట. కళ్ళు అని కొందరూ, కాళ్ళు అని కొందరూ, శిరః ప్రధానం  అని కొందరూ చాలా సమాధానాలు చెప్పారట. చివరికి ఒకడు లేచి, “అయ్యా, ఎవరన్నా బాధలో తపించేటప్పుడు ‘నేనున్నా’ నంటూ ఆ వ్యక్తి తలను తన మీద ఆనించుకునే ‘భుజాలు’, ఎవరన్నా దుఃఖంలో ఏడుస్తుంటే ‘నీకు నేనున్నా’ అంటూ కళ్లు తుడిచే ‘చేతుల’ కంటే విలువైనవి సృష్టిలోనే లేవు” అన్నాడట.
ఈ కథ నాకు ఎప్పుడూ నాకు జ్ఞాపకం వుంటుంది. ఇది మా అమ్మ నా చిన్నప్పుడు చెప్పిన కథ. ఆ కథ గుర్తుకొచ్చే కూర్చున్నాను. (చాంద్రాయణం కదూ!)  మరో గ్లాసు గబగబా తాగేసి  “అయ్యా, మాది మాంచి సాంప్రదాయమైన కుటుంబం. బెజవాడలో మెకానికల్ ఇంజనీరుగా పని చేసేటప్పుడు విమల తల్లి నాకు పరిచయం అయింది. నాది కుర్ర వయసూ + ఆమె అందగత్తె కావడంతో ప్రేమలో పడ్డాను. మా వాళ్లని ఎదిరించే ఆ అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకున్నాను. ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టారు. కాలేజీలో ‘విమల’ ని బ్యూటీక్వీన్ అనేవాళ్ళుట. దాంతో విమలకి అందగత్తెనన్న భావం పెరిగింది. మెల్లగా బాయ్ ఫ్రెండ్స్  పెరిగారు.
ఓసారి వాళ్లని గవర్నర్ పేటలో నా కళ్ళతోనే చూశా. ఇక లాభం లేదని మద్రాస్ ‘అశోక్ లేలాండ్’ కంపెనీలో ఉద్యోగానికి ప్రయత్నించాను. లక్కీగా వెంటనే దొరికింది. దాంతొ బెజవాడ నించి కుటుంబాన్ని మద్రాసుకు మార్చేసా. కంపెనీకి దగ్గర్లోనే ‘ఎన్నూరు’లో వుండేవాళ్లం. ఏమైనా సరే టి.నగర్‌కి మార్చాలని మా ఆవిడ పట్టుబట్టింది. కూడదన్నాను. ఎవడో వాళ్ల మేనమామట. వాడే మాఆవిడకి పురెక్కించింది. రోజూ కొంపలో గొడవ పడలేక టి.నగర్‌కి మకాం మార్చాను. మా కంపెనీ బస్సు టి.నగర్‌కి కూడా పికప్‌కి వస్తుంది గనక పెద్దగా ఇబ్బంది పడలేదు. 15 రోజులు నైట్ షిఫ్ట్ కూడా ఉండేది,” ఆగాడు రంగారావు. ముఖంలో ఓ బాధ. మూడో పెగ్గు గుటుక్కున  తాగి సిగరెట్లు కావాలన్నాడు. తెప్పించాను.
“ఏమైనా తినకూడదూ!” అడిగాను.
“ఊహూ… తాగేటప్పుడు తినను. మీకో చిత్రం తెలుసా! తాగుడు అన్నా తాగే వాళ్లన్నా నాకు పరమ అసహ్యంగా ఉండేది. మొట్ట మొదటిసారి మీరు మా యింటికి వచ్చినప్పుడు నా కూతురి బలవంతం మీద ‘సర్వ్’ చేయాల్సి వచ్చింది. అఫ్‌కోర్స్. మీరు తాగలేదనుకోండి. అలాంటి వాడ్ని ఇలా తాగితేగానీ బతకలేని స్థితికి వచ్చాను!” నవ్వాడు. ఆ నవ్వులో విషాదం. నేనేమీ మాట్లాడలేదు. మనిషి మందుకి ఎందుకు బానిసవుతాడూ? మగాళ్ళేనా? కాదే? మీనాకుమారి.. సావిత్రి.. ఆ మధ్యే కేన్సర్‌తో చనిపోయిన నటి.. గిరిజ… వీళ్లందరూ ఎందుకు మందుకి దాసోహం అన్నారూ?”
ఒక్కొక్కరి జీవితాన్ని పరిశీలించి చూస్తే అర్ధమైంది. భరించలేని బాధ, భరించలేని వంటరితనం వాళ్లని మందు మనుష్యులుగా మార్చాయని. సినీ పరిశ్రమలో నమ్మినవాళ్లే, సొంతవాళ్ళే మోసం చేసినప్పుడు.. ఎవరైనా ఏమి చెయ్యగలరు? కాంచనలాంటివాళ్లు మాత్రం భగవంతుని నమ్మి ఆ భగవత్సేవలో మునిగి సర్వాన్ని క్షమించి శాంతంగా ఉండగలరు గానీ, అందరికీ ఆ స్థైర్యం రాదుగా!
“మిగతా కథ మీరే ఊహించవచ్చు సార్..! మొదట్లో మా అమ్మాయి అందం చూసి సినిమా వాళ్లు వేషం ఇచ్చారనుకున్నాను. కానీ కాదు. ఆ అవకాశం అప్రయత్నంగా రాలేదు. మా అవిడ మేనమామ అని పరిచయం చేసినవాడే ఆ ప్రొడ్యూసర్‌కి మా అమ్మాయిని చూపించాడు. అంతేగాదు. సినిమాలో కూతురికి ‘కేరక్టర్’ ఇప్పించడం కోసం మా ఆవిడ తన ‘కేరక్టర్’ని పణంగా పెట్టిందిట. ఆ విషయం నాకు తెలిసేసరికి జరగాల్సిన డామేజ్ జరిగిపోయింది. ఉద్యోగంలో పడి  నేను పట్టించుకోలేదు.
అసలు వాళ్లు నాకు ఏమీ తెలియనివ్వలేదు. సారూ, అసలు మా ఆవిడ సినిమా చాన్సుల కోసం ప్రయత్నించి ఆ సందర్భంగా ఆ ‘మామ’గాడితో రెండేళ్ళూ మద్రాసులొ వుందిట. చిన్న చిన్న వేషాలు కూడా వేసిందంట. చివరికి లాభంలేదని బెజవాడలో మకాం పెట్టిందంట. అక్కడ నేను దొరికాను. “నాలుగో పెగ్గు కూడా గుటుక్కున మిగాడు రంగారావు. దీర్ఘంగా నిట్టూర్చాడు.
“హీరోయిన్‌గా రెండు మూడు సినిమాలు చేసింది. ఇన్కమ్ ఎంతో నిజంగా నాకు తెలీదు. కారు కొన్నారు. డబ్బెక్కడిది అంటే ‘రెమ్యునరేషన్’ అని చెప్పారు. మా ఫాక్టరీలో కూడా నాకు పరపతి పెరిగింది. హీరోయిన్ తండ్రిగా తోటి ఉద్యోగులు మహా గౌరవం ఇచ్చేవారు. నా కొలీగ్స్‌ని నేను ఇంటికి పిలిస్తే మహాభాగ్యంలా భావించేవారు. దాంతో నేనో ఓ స్టేటస్‌ని అనుభవించాను!” మౌనం…బహుశా జరిగినవన్నీ గుర్తొస్తూ వుండాలి.
“ఒక రోజు ఇదిగో యీ ఎడమచేతి వేలు కట్ అయి పెందలాడే ఇంటికొచ్చేశా. ఏముంది తల్లీ కూతుళ్ళ బెడ్‌రూమ్స్‌లో అపరిచితులు. ఖంగారు పడ్డారు నా వైఫూ, కూతురూ.  ఆ క్షణంలోనే నాకు చావాలనిపించిది. “సారీ. ఇంకెప్పుడూ ఇలా జరగదు. తప్పనిసరి పరిస్థితిలో ‘ప్రొడ్యూసర్’నీ, ‘డైరెక్టర్’ ని ‘తృప్తి’ పరచాల్సి వచ్చిందని నా కాళ్ళు పట్టుకున్నారు.”  అసలేం మాట్లాడాలో కూడా నాకు తెలియలేదు.
అటువంటి సిచ్యుయేషన్‌లో ఎవరైనా ఏం చేస్తారు? చంపుతారు… లేదా చచ్చిపోతారు. నాకు నోట మాట రాలా..
“ఆలోచిస్తున్నారా గురూజీ! వాళ్లని చంపి నేను చచ్చిపోవాల్సింది. కానీ మరో బాధ్యత నన్నాపని చెయ్యనివ్వలా. మా నాన్న చనిపోయాక మా అమ్మ వొంటరిదైంది. ఆమె బాధ్యతలు నేను తీసుకున్నాను. నెల నెలా నా జీతంలో సగం ఇంటికి అంటే మా అమ్మకి పంపి మిగతా సగమూ మా ఆవిడ చేతుల్లో పెట్టేవాడ్ని. ఇప్పుడు నేను చచ్చిపోతే మా అమ్మకు దిక్కెవరు? ఆ ఆలోచనే నన్ను బ్రతికించింది. ఆ ఆలోచనే నన్ను హంతకున్ని కాకుండా కాపాడింది. మౌనంగా నా గదిలోకి వెళ్ళి కూర్చున్నాను. ఈ ఇన్సిడెంట్ జరిగి అయిదేళ్ళయింది. ఆ గదిలోనే అలమర్లో ఉన్నది ఏ బ్రాండో తెలీదుగానీ. తాగేశా.. గుక్కపెట్టి తాగేశా… “గ్లాసులో వున్న విస్కీని తాగేశాడు రంగారావు.. ఒక్క గుక్కలో.
“అయిపోయింది కథ… సినిమా చాన్సులు తగ్గినా ‘బిజినెస్’లో పండిపోయారు నా భార్యా కూతురూ.. నాలుగు సార్లు అరెస్టయ్యారు. ఆ ‘మామ’గాడు ఎలాగోలా బయటకు తెస్తాడు.మొదటిసారి వాళ్ళు అరెస్టయినప్పుడు నేను ఉద్యోగం మానేశా. కొలీగ్స్ ముందు ఎలా తలెత్తుకోనూ? ఆ తర్వాత ఇదిగో. యీ ‘ఏరియా’ కొచ్చి ఓ మెకానిక్ షెడ్‌లో మెకానిక్‌గా చేరాను. అమ్మకి డబ్బు పంపాలిగా. అదృష్టం ఏమంటే ‘విమల’ పేరు మార్చుకుంది సినిమాల్లోకి రాగానే. సరే.. మిమ్మల్ని ఎక్కువ సేపు కూర్చోబెట్టను. నిన్న.. నిన్న.. నిన్ననేనండి… మా అమ్మ చచ్చిపోయింది. శవదహనం మా అక్క కొడుకు చేశాట్ట. నన్ను వెదుక్కుంటూ వచ్చి ఆ ‘మామగాడు’ ఇంఫర్మేషన్ ఇవ్వాళ పొద్దునిచ్చాడు. సారూ.. ఏ అమ్మ కోసం మిగిలి వున్నానో ఆవిడ చచ్చిపోయింది…” ఏడవటం మొదలుపెట్టాడు రంగారావు.
“ప్లీజ్.. ఊరుకోండి. ప్లీజ్..” ఆయన భుజం నొక్కి అనునయించే ప్రయత్నం చేశా. ఓ ముప్పావుగంట తరవాత కళ్ళు తుడుచుకున్నాడు. మరో రెండు పెగ్గులు మౌనంగానే తాగాడు.
“ఏమన్నా తినకూడదా అని కదూ ఇందాక అడిగారు.. నాకు ‘పులిహోర’ తినాలని వుంది. ఇప్పిస్తారా?” అడిగాడు. రంగారావు కళ్ళు నిప్పుల్లా మెరుస్తున్నై.
మా ఆవిడ ఊరెళ్ళింది. ఎవర్ని అడగాలీ. కనకలత గుర్తుకొచ్చింది. ఆవిడా సినిమాల్లో చిన్న చిన్న వేషాలు వేస్తుంది గానీ, చాలా మంచిది. అరవై దాటినై. గవర్నమెంటు పేదవాళ్లకిచ్చే అపార్ట్‌మెంట్స్‌లో ఓ చిన్న గది సంపాయించుకుంది. ఆమెకి ఫోన్ చేశాను. పులిహోర ఏమన్నా ఏర్పాటు చెయ్యగలరా?”అని.
“రా నాయనా.. మీరు వొచ్చేలోగా నేనే చేస్తా.. ఎంతసేపు..” ఆదరంగా అన్నదావిడ. బహుశా నాకోసం అని అనుకుని వుండొచ్చు.
రంగారావుగార్ని కార్లో ఎక్కించుకుని టి.నగర్ తీసికెళ్ళాను. ట్రాఫిక్‌లో నలభై నిముషాలు పట్టింది.
రంగారావుగారికి బాగా మత్తెక్కిపోయింది. తూలిపోతున్నాడు. కనకలతగారు ఉండేది ఫస్టు ఫ్లోర్. రంగారావుని మెట్లు ఎక్కించడం చాలా కష్టమైంది.
“బ్రదర్.. వాడున్నాడే.. అదే నా కొడుకు. వాడు  తల్లీ అక్కా ఇచ్చే యీజీ మనీకి అలవాటైపోయాడు. రేపో ఎల్లుండో వాడూ పెళ్లి చేసుకుని భార్యని తార్చేస్తాడు బ్రదర్… తార్చేస్తాడు…నో డౌట్స్.. అవన్నీ నేను చూడలేను బ్రదర్.. థాంక్స్.. థాంక్స్ ఫర్ద్ ద లాస్ట్ డ్రింక్.. ఆండ్ లాస్ట్ ఫుడ్…”
పైకి వెళ్తూ వుండగా అని పైకి వెళ్లగానే నేల మీద పడిపోయాడు రంగారావు.

***

సినిమాకి ఇష్టం వచ్చిన ముగింపు ఇవ్వొచ్చు. మరి జీవితానికీ? నేను ముగింపు ఇవ్వలేను. ఇవ్వకూడదు కూడా . జరిగింది జరిగినట్టూ.. రంగారావు చెప్పింది చెప్పినట్టూ వ్రాయడం వరకే నా బాధ్యత. అంతేగానీ. వాళ్ల జీవితాల్లో ఇన్వాల్వ్ కావడం లేదు.
రంగారావు చనిపోవాలని నిర్ణయించుకున్నాడని అతను కథ చెబుతున్నప్పుడే నాకు అనిపించింది. అందుకే అతను కనకలతగారి ఇంటి దగ్గర పడిపోయినప్పుడు డాక్టర్‌ని పిలిపించే బదులు ఆంబులెన్స్‌ని పిలిచి అతన్ని హాస్పిటల్‌కి తరలించాను. జేబులో నిద్రమాత్రల సీసా దొరికింది గనక బహుశా అతను చివరిసారి ‘పులిహోర’  తిని జీవితం సమాప్తి చేసుకోవాలనుకున్న్నాడేమో అనిపించింది.
‘విమల’కి ఫోన్ చేసి విషయం చెప్పాను. ఆమే, రంగారావు భార్య ఇద్దరూ వచ్చారు. ఓ గంట సేపు మాట్లాడి రంగారావు ‘ఆత్మహత్యా’  యత్నం గురించి మాత్రమే చెప్పాను. వాళ్ల కథని రంగారావు నాతో చెప్పినట్టు చెప్పలేదు. అలా దాచటం మంచిదైంది.
“ఏం చేస్తాం అంకుల్. తెగ తాగేస్తున్నాడు డాడీ ! ” అన్నది కంప్లైంటుగా; డాక్టర్ బాగా తెలిసినవాడే.. “లివర్ పూర్తిగా చెడింది బ్రదర్.. ఇలాగే తాగితే ఎప్పుడేమవుతాడో చెప్పలేం” అన్నాడు. మూడు రోజుల తర్వాత  వాళ్లు రంగారావుని ఇంటికి తీసికెళ్ళారని తెలిసింది. అదీ డాక్టర్ ఫోన్ చేస్తేనే.. ఇది జరిగి అయిదేళ్లయింది.
విమల పెళ్ళి చేసుకుంది… ఆమెకిప్పుడో కూతురు. తల్లి అంత అందంగానూ వుంటుంది. ఆ పాపని లిటిల్ ఫ్లవర్ స్కూల్లో దింపుతూ ఉండగా నేను చూశాను. నన్ను చూసి విష్ చేసింది.
“మీ నాన్నగారు ఎలా వున్నారు?” అడిగా..
“విజయవాడలో ఓ వృద్ఢాశ్రమంలో చేర్పించాను అంకుల్. వాళ్ళు చాలా స్ట్రిక్టుగా వుంటారు. ఇక్కడుంటే ఆయన్ని తాగకుండా ఆపలేము… ఇదే మా అమ్మాయి. నాలుగేళ్లు. భలే డాన్స్ చేస్తుంది అంకుల్ !” కళ్లు మెరుస్తుండగా అన్నది. చిత్రపరిశ్రమకి ‘మరో’ హీరోయిన్ లభించబోతోందా?
ఏమో. ఎవరు చెప్పగలరూ?

చీర చెప్పిన కథ! - ( UT - 1 )

“నిజంగా మీ పేరు బయటికి రానీను… కానీ… నిజం మాత్రమే చెప్పాలి.. సరేనా?”

“అలాగే.. నేను పుట్టిన వూరు ‘క’తో మొదలవుతుంది. బాగా ధనవంతులం కాదుగానీ ఏదడిగినా ‘లేదు’ అనకుండా మా అమ్మానాన్న పెంచారు.. గొప్పగానే పెరిగాను. ఓ క్షణం మౌనంగా వుండిపోయింది కమల.
” ఊ.. తరవాత?” అడిగాను.
“9thలో పెద్దమనిషినయ్యాను. అప్పటిదాకా నా గురించి నేనేం పట్టించుకోలేదనే చెప్పాలి. పెద్దమనిషి అయ్యాకే మొట్టమొదటిసారి నేను ‘అందగత్తె’నని నాకు తెల్సింది… నాకే కాదు మా ఊరందరికీ కూడా తెలిసింది..” నవ్వింది.
ఆ నవ్వులో ఓ నిర్లిప్తత వుంది. నేను మౌనంగా కూర్చున్నా.
” ఓ మాట చెప్పనా.. తను అందగత్తెనని ఆడదానికి ఎప్పుడు తెలుస్తుందో అప్పటినించే మనసు వెర్రితలలు వేస్తుంది. దానికి నేనే ఉదాహరణ. చదువుమీద నాకు తెలీకుండానే శ్రద్ధ తగ్గింది. అప్పటిదాకా అసలు పేరే తెలియని క్రీములూ, పౌడర్లు, నెయిల్ పాలిష్‌లూ వాడటం మొదలుపెట్టి ఎవరు నా వంక మళ్ళీ మళ్ళీ తిరిగి చూస్తున్నా పొంగిపోయేదాన్ని!” మళ్ళీ నవ్వింది. ఆ నవ్వులో ‘గతపు’ కమల ప్రతిఫలించింది.
“అలాంటి అలంకార సామగ్రి అందరూ వాడేదేగా.. అలాగే ఏ ఆడపిల్ల ఐనా అందంగా వుంటే జనాలు వెనక్కి తిరిగి మళ్ళీ మళ్ళీ చూడటం ఆ పిల్ల పొంగిపోవటమూ సహజమేగా?” మామూలుగా అన్నాను.
“మీరొకటి మర్చిపోతున్నారు.. అప్పటి నా వయసు గురించీ, ఆ వయసులో కలిగే భావాల గురించి ఆలోచించండి. నేను ఏ స్టేజికి చేరుకున్నానంటే ఏ కుర్రాడైనా నా వంక చూడకపోతే అది ప్రెస్టీజ్‌గా తీసుకుని , ఎలాగైనా వాళ్ల అటెన్షన్ నా మీద పడేట్టు చేసుకునేదాన్ని. అప్పటికిగానీ నా ‘ఈగో’ చల్లారేది గాదు!”
పరీక్షగా ఆమె వంక చూశా. ఆ కన్ను ముక్కు తీరూ, ఆ పెదవుల వొంపూ, శరీరాకృతీ చూస్తే ఇప్పటికీ అంటే యీ వయసుకీ ఆమె అందంగానే వుందని చెప్పుకోవాలి. నలభై దాటాయి గనక శరీరం వొడలటం, అందం అలవటం తెలుస్తోంది. అలిసిపోయినా అందం అందమేగా. “కాలేజీ కొచ్చేసరికి నా శరీరాకృతి ఎంత అందంగా తయారైందో, నా మనసు అంతకన్నా ఎక్కువ అహంభావంతో నిండిపోయింది. డబ్బుకి పెద్దగా లోటు లేదు గనక నన్ను పొగిడే స్నేహితురాళ్ళనే చుట్టూ వుంచుకునేదాన్ని. వాళ్లకీ సరదాలు వుండేవి గనక నేను ఎక్కడికెళ్తే అక్కడికి నాతో వచ్చేవాళ్ళు…!”
“ఊ…”
“అప్పుడు పరిచయమైనవాడే మధు. చదువులో మా కాలేజీలోనే బెస్ట్. చదువుతున్నది డిగ్రీ అయినా అపారమైన తెలివితేటలుండేవి.
మా కాలేజీ లైబ్రరీలో ఏ పుస్తకం ఎక్కడుందో చెప్పగలిగినవాడు అతనొక్కడే. అంతే కాదు ఎంత ప్రయత్నించినా నన్ను పట్టించుకోనివాడు అతనొక్కడే!”
“తరవాత?”
“కాలేజీ యానివర్సరీ ఫంక్షన్‌లో ఓ నాటకం వెయ్యాల్సి వచ్చింది. దాన్ని సులభమైన వ్యావహారిక భాష లో రాసిందీ, డైరెక్ట్ చేసిందీ కూడా మధునే.శకుంతలగా నన్ను వెయ్యమన్నారు. మధు దుష్యంతుడుగా వేస్తేనే నేను వేషం వేస్తాననీ లేకపోతే వెయ్యననీ పంతం పట్టాను.!” అన్నది కమల. ఆమె చూపులు ఎక్కడో వున్నాయి. నాకు నవ్వొచ్చింది.
“కమలా.. యీ ఇన్సిడెంట్ మాత్రం కొంచెం సినిమాటిక్‌గా ఉంది సుమా!” అన్నాను.
“సినిమా జీవితం కాకపోవచ్చుగానీ, జీవితం మాత్రం సినిమాలాంటిదే కవిగారు!” ఆమె గొంతులో కొంచెం కోపం.
” ఆ విషయం ప్రస్తుతానికి వొదిలేద్దాం. సరేనా.. సారీ. ఇప్పుడు చెప్పండి. మధుగారు దుష్యంతుడుగా వేశారా?”
“పంతం పట్టానన్నాగా. వెయ్యకుండా ఎలా ఉంటాడూ? ఆ సందర్భాన్ని ‘చనువు’గా మలుచుకున్నాను. అప్పుడే ఓ సంఘటన నా జీవితాన్ని సంపూర్ణంగా మార్చేసింది!” నిట్టూర్చింది.
” ఏ సంఘటన?”
” ‘ము’గారు మీకు తెలుసుగా.. ది గ్రేట్ హీరో. ఆయన మా కాలేజీ పూర్వ విద్యార్థి కావటంతో ఆయన్నీ యానివర్సరీకి ఆహ్వానించారు. మా శకుంతల నాటకం చూసి నా అందమూ, నటనా, ఆ నాటకానికే ఓ ‘వన్నె’ తెచ్చాయనీ, నేను ఫిలిం ఫీల్డులోకి వస్తే చిత్ర పరిశ్రమ నన్ను చేతులు జాచి ఆహ్వానిస్తుందని అన్నారు. ఆ పొగడ్తలకి నేను పూర్తిగా ‘ఫ్లాట్’ అయిపోయాను. అంతేగాదు మధులో గొప్ప రచయిత వున్నాడనీ, అతను సినిమాల్లోకొస్తే ఆత్రేయగారంత పేరు తెచ్చుకొనగలడనీ కూడా అన్నారు.” ఓ క్షణం మళ్ళీ మౌనం మౌనంగా నర్తించింది.
“తరవాత?”
“మధూది దిగువ మధ్య తరగతి ఫేమిలీ. రెస్పాన్సిబిలిటీసూ ఎక్కువే. కానీ నేను పెంచుకున్న ‘చనువు’తో అతనిలో ఓ కొత్త ఉత్సాహం ఉప్పొంగింది. మావాళ్ళు సాంప్రదాయాల్ని బాగా పాటిస్తారు. నేను నాటకంలో వేషం వెయ్యడం వాళ్లు జీర్ణించుకోలేకపోయారు. అందుకే పెళ్ళి సంబంధాలు చూడటం మొదలెట్టారు. కానీ అప్పటికే నేను ‘హీరోయిన్’ కావాలని ఫిక్సైపోయా. బలవంతాన మధూని ఒప్పించి చాలా డబ్బు, నగలతో మద్రాసు పారిపోయా…!”
“ఓహ్..! సామాన్యంగా ఇలాంటి పని మగవాళ్లు చేస్తారు.”
“ఆశకి మగా, ఆడా తేడా లేదు కవిగారూ. టి నగర్. ఆనందన్ స్త్రీట్‌లో ఒక సింగిల్ బెడ్‌రూం అపార్ట్‌మెంట్ తీసుకున్నాం. మీకు నేను గుర్తుండకపోవచ్చుగానీ, మీ మొదటి సినిమా ‘నాకూ పెళ్ళాం కావాలి’ ప్రొడక్షన్ ఆఫీసూ అదే స్ట్రీట్‌లో ఉండేదిగా? చాలా సార్లు మిమ్మల్ని చూశాను. మీ ఆఫీసులోనూ వేషం కోసం ప్రయత్నించా!” నవ్వింది కమల.
“నిజంగా? గాడ్… నాకు తెలీనే తెలీదే!” ఆశ్చర్యపోయాను.
“ఆశ్చర్యం ఎందుకూ? అందరూ మీలాంటి అదృష్టవంతులు కారుగా. సరే, మాట ఇచ్చాడు గనక మధు వచ్చాడు గానీ, అతనికి ఇలా ఆఫీసుల చుట్టూ తిరగడం ఇష్టం లేకపోయింది. మూడు నెలలు కలిసి ఒకే బెడ్‌రూం ఫ్లాట్‌లో వున్నా అతను నన్ను కనీసం ‘టచ్’ కూడా చెయ్యలేదంటే నమ్ముతారా?”
“నమ్ముతా.. ఎందుకంటే పెళ్ళి చేసుకుని కూడా దశాబ్దాల పాటు ఒకేచోట వున్నా ప్రేమకి తప్ప శరీరాకర్షణకి లోబడని ‘జంట’ నాకు తెలుసు. వారి జీవితం జగద్విదితం..!”
“నాకే జాలేసి అతన్ని వెళ్ళిపొమ్మన్నా.. మరో ‘పైకి రాగలడనుకున్న’ యువకుడ్ని నా లివింగ్ పార్ట్‌నర్‌గా చేసుకున్నాను. ఓ రోజు రంగరాజపురం రోడ్డులో ‘ము’గారు కనిపిస్తే ‘గతం’ గుర్తు చేసి ఏమన్నా వేషం ఇప్పిస్తారేమోనని అడిగా. చిత్రమేమిటంటే ఆయనకి శకుంతల గుర్తుందేమోగాని ఆ వేషం వేసిన ‘కమల’ గుర్తులేదు. పైగా, “చూడమ్మా..అనేక ఫంక్షన్స్‌కి పిలుస్తారు. కొన్నిటికి వెళ్ళక తప్పదు. నీ విషయమే తీసుకో. ‘స్టేజీ’ మీద నువ్వు బాగా చేసి వుండొచ్చు. ఓ ‘మాదిరి’గా చేసినా మిమ్మల్ని ప్రోత్సహించడం కోసం మేము మెచ్చుకుంటాం. దాన్నే ఓ ‘డిగ్రీ’ గా భావించి ఇలా వచ్చేస్తే ఎలా? హాయిగా ఇంటికెళ్ళి పెళ్ళి చేసుకుని పిల్లా పాపల్తో వుండు” అని ఓ సలహా పారేసి తన దారిన తాను పోయారు!” సుదీర్ఘంగా నిట్టూర్చింది
కమల.
“ప్రస్తుతం పరిస్థితి ఏమిటి?”
“నేను ‘లేచిపోయానని’ మావాళ్లు మా వూళ్ళో తలెత్తుకోలేక వున్నవన్నీ అమ్మేసి ఇప్పుడు ‘బళ్ళారి’ దగ్గర ఓ విలేజ్‌లో వుంటున్నారు. నేను వెళ్ళినా నా మొహం చూడరని నాకు తెల్సు. అలాగే ఎవరు ‘పైకి’ వస్తాడని భావించి నా లివింగ్ పార్ట్‌నర్‌గా చేసుకున్నానో అతను నిజంగా పైకి వచ్చాడు. హీరోగా కూడా చేశాడు. పేరు ‘ర’ తో మొదలవుతుంది. ఇప్పుడు చిత్ర పరిశ్రమలో చాలా విభాగాల్లో చాలా వ్యాపారాలు చేస్తున్నాడు.
“ఊ.. అతను మిమ్మల్ని ఎంకరేజ్ చేయ్యలేదా?” అడిగాను.
“నా నగలన్నీ అయిపోయేవరకూ ‘ఎంకరేజ్’ చేస్తూనే వున్నాడు. అతనికి మరో ‘నిచ్చెన’ దొరగ్గానే నన్నొదిలేసి అక్కడ చేరాడు. అయితే ‘ఆమె’ చాలా టఫ్. ఇప్పుడు అతని భార్యా, అతని పిల్లలకు తల్లి ఆవిడే!” నవ్వింది . ఆ నవ్వులో సంతోషము లేదు. దుఖము లేదు.
“ఫ్యూచర్ సంగతి ఏమిటి?” అడిగా.
“నిజం చెబితే నా వయసిప్పుడు నలభై ఆరేళ్ళు. అందరికీ నలభై అని చెపుతున్నాననుకోండి…. ! ఒక్క సంవత్సరం ఓపిక పట్టి నా డిగ్రీ పూర్తి చేసి వుంటే నా జీవితం మరోలా వుండేది. ఎక్కడో చదివా.. “ఎంత ముందుకొచ్చావంటే వెనక్కి తిరిగి వెళ్లలేనంత. వెళ్లినా ఎక్కడ్నించి పయనం మొదలైందో అక్కడికి చేరలేనంత!” అని . సో. ఫ్యూచర్ గురించి ఆలోచనే లేదు. ఊ..! చదువు కొద్దో గొప్పో వున్నది గనక నా జీవితాన్ని ఓ పుస్తకంగా అంటే ఓ బుల్లినటి ఆత్మకథగా తీసుకురావాలని వుంది. తేవొచ్చా?” నవ్వింది .
“ఎందుకు తేకూడదు?”
“ఆత్మకథలు గొప్పవాళ్లకేగా!. వాళ్ల జీవితాలైతే అందరూ చదువుతారు. నాలాంటివాళ్ల జీవితకథలు ఎవరు చదువుతారు ?”
“కమలగారూ.. నిజం చెప్పనా… ఆకాశాన్ని ఆక్రమించిన చెట్టుకైనా వేళ్ళు భూమిలోకే ఉంటాయి . ఆకులూ, కొమ్మలూ కాదు ఆత్మకథంటే.. ఆ చెట్టుకి పునాది అయిన వేళ్ళ కథలు. ఆ ‘వేళ్ళ’ కథలు చెట్టు చెబితేనే గానీ తెలీదు. కొమ్మల్ని బట్టి, కాండాన్ని బట్టి చెట్టు వయసునీ, గొప్పతనాన్నీ వూహించవచ్చు. కానీ ఎన్ని పురుగులు తల్లి వేరుని, మిగతా వేళ్లనీ కొరికాయో, కొరికే ప్రయత్నం చేశాయో ఆ చెట్టుకి తప్ప ఎవరికీ తెలీదుగా! తప్పక రాయండి. ఒట్టేసి చెబుతున్నా. మీ ‘స్క్రిప్టు’ మొదట నేను చదువుతా!” సిన్సియర్‌గా అన్నాను.
“వేరు పురుగుల గురించేగా రాయాల్సింది. అదీ తప్పే. నాకు ఇష్టం లేకుండా ఏదీ జరగలేదు. ఏ తప్పు జరిగినా నాకు తెలిసే జరిగింది. అందుకే నేనెవరినీ నిందించాలని అనుకోవట్లా. కానీ, జరిగింది జరిగినట్లు మాత్రం రాస్తాను.”
“గుడ్. నిజాన్ని నిజంగా వ్రాయగలగడం అంత కష్టం మరొకటి ఉండదు. చాలా ధైర్యం కావాలి!”
“అది వుంది లెండి. ఇంతకీ నేను వ్రాయబోయే కథలపేరు తెలుసా?”నవ్వింది. ఆ నవ్వులో చిన్న చిలిపిదనం దోబూచులాడింది.
“చెప్పండి!” ఉత్సాహంగా అన్నాను.
“చీర చెప్పిన కథలు!” పకపకా నవ్వింది.

*******************************************




అయ్యా… కమల ఇంకా మద్రాసులోనే ఉంది. ‘మధు’ ప్రస్తుతం ఓ గొప్ప కాలేజీలో లెక్చరర్‌గా ఉంటూ ఆ జాబ్ వదిలేసి ఆస్త్రేలియా వెళ్లాడట. ‘ది అన్‌టోల్ద్ స్టోరీస్’లో ఉన్న వ్యక్తులందరూ ప్రస్తుతం మన మధ్య వున్నవాళ్ళే. కొంతమంది ‘పర్మిషన్’ ఇస్తామన్నారు. ఇస్తే వారి ఫోటోల్ని, సెల్ నంబర్స్‌ని కూడా ప్రచురించడం జరుగుతుంది. బహుశా ఈ శీర్షిక మీకు నచ్చవొచ్చనే అనుకుంటున్నాను. వీలున్నంతవరకూ ‘చీకటి’ వ్యవహారాల్ని ‘రాత’లోనే ‘ఎడిట్’ చేశానని మనవి చేస్తూ (పేర్లు మార్చానని చెప్పక్కర్లేదుగా)…
మీ భువనచంద్ర…