“ సబర్మతి “ ( UT - 4 )

నా పై దుష్ప్రచారం చేస్తున్నారు : కనక

దేవదాస్ నా అస్తిని అపహరించాలని చూస్తున్నాడు.
తమిళసినిమా, న్యూస్‌లైన్: నటి కనక గురించి రెండు మూడు రోజులుగా రకరకాల వార్తలు ప్రచారం అవుతున్నాయి. ఆమె కాన్సర్ వ్యాధితో అనాధలా కేరళలోని అలంపుళ ఆస్పత్రిలో చికిత్స పొందుతున్నారని ఒక ప్రముఖ నిర్మాత ఆమెని గుర్తించి మెరుగైన వైద్యం చేయిస్తున్నట్లు ప్రచారం జరుగుతోంది. ఇలాంటి ప్రచారానికి ఫుల్‌స్టాప్ పెడుతూ నటి కనక మంగళవారం చెన్నై ఆళ్వార్‌పెటలోని  తన స్వగృహం లో విలేకరులతో మాట్లాడారు. తాను కేరళ ఆలంపుళలోని ఆస్పత్రిలో క్యాన్సర్ వ్యాధితో చికిత్స పొందుతున్నట్లు జరుగుతున్న ప్రచారమంతా వదంతి అని స్పష్టం చేశారు. తాను ఆరోగ్యంగా ఉన్నానని, ఇలాంటి దుష్ప్రచారాలను తన తండ్రిగా చెప్పుకునే దేవదాస్ చేస్తున్నారని ఆరోపించారు. తన ఆస్తిని అపహరించడానికి అతను కుట్రలు, కుతంత్రాలు పన్నుతున్నట్లు పేర్కొన్నారు. తాను అతన్ని ఎట్టి పరిస్థితులలోను తన ఇంటికి రానీయనని స్పష్టం చేసారు. దేవదాస్ తన తల్లికి మంచి భర్తగా ప్రవర్తించలేదని, తనకు ఏనాడూ మంచి తండ్రిగా నడుచుకోలేదని దుయ్యబట్టారు. అతను ధనాశపరుడని పేర్కొన్నారు. అతని ప్రవర్తన కారణంగానే మగాళ్లంటే తనకు ద్వేషం కలిగిందని, అందువలనే వివాహం కూడా చేసుకోకుండా ఒంటరిగా నివసిస్తున్నట్లు వెల్లడించారు. దేవదాస్ తన తల్లికి చేసిన ద్రోహాన్ని తాను మరచిపోలేనని అన్నారు. కాగా నటి కనక కన్నుమూసినట్లు మంగళవారం కొన్ని టీవీ చానళ్లు, వెబ్‌సైట్‌లలో వార్తలు ప్రచారమయ్యాయి. దీంతో ఆమెకు పలువురు ఫోన్ చేసి క్షేమ సమాచారాలను అడిగి తెలుసుకున్నారట. వారందరికీ ధన్యవాదాలు చెప్పుకుంటున్నట్టు కనక పేర్కొన్నారు.

మొన్నటి పేపర్లో అలనాటి నటీమణి ‘దేవిక’ కుమార్తె ‘కనక’ కేరళలోని ఒక హాస్పిటల్ వరండాలో దిక్కులేకుండా పడి వుంటే ఓ చిత్రప్రముఖుడు చూసి గుర్తించాడనీ, ఆమెకి మెరుగైన ‘వైద్యం’ ఇప్పించడం కోసం ప్రయత్నాలు చేస్తున్నాడనీ వార్త చదివాను. ఆమెకి ‘కేన్సర్’ అని రాసారు. ఆ వార్త చదవగానే మనసంతా మూగబోయింది.
కనకతో నాకు పెద్దగా పరిచయం లేకపోయినా అమె  తెలుగులో మొదటిసారి నటించిన ‘వాలుజడ – తోలుబెల్టు’ సినిమాకి అన్ని పాటలు నేనే రాసాను. చక్కని తెలుగు మాట్లాడుతుంది. హాయిగా నవ్వుతుంది. చిన్నతనంలో ‘దేవిక’ సినిమాలో చూసి వదిన అంటే ఇలా  ఉండాలని తీర్మానించుకున్న వాళ్లల్లో నేనూ ఒకడ్ని. ఆ వార్త చదవగానే అర్జంటుగా కనక గురించిన వివరాలు సేకరించి వెళ్లి చూడాలని అనిపించింది..  చేతనైనది ఎలాగూ చేస్తా గదా.
ఇవ్వాళ మరో వార్త. కనకే ప్రెస్ స్టేట్‌మెంట్ ఇచ్చింది అవన్నీ వొట్టి పుకార్లనీ, తాను మద్రాసులో క్షేమంగా వున్నాననీ, తన తండ్రి ఆస్థి కోసం ఆడుతున్న డ్రామాలో ఆ పుకార్లు ఒక భాగమనీ చెప్పింది. మనసు కుదుటపడినా బాధ తగ్గలేదు.
అలనాటి అందాలనటి కాంచనా అంతే. కన్నవాళ్ల దురన్యాయానికి బలైంది. చివరికి ఆస్థి దక్కినా, ఆ ఆస్థి మొత్తాన్నీ (కోట్లలోనే) తిరుపతి వేంకటేశ్వరస్వామికి అర్పించి, ఓ  ఆలయంలో నిర్మలంగా, ప్రశాంతంగా ప్రస్తుతం కాలం గడుపుతోంది.
అసలు ‘సినిమా’ వాళ్లకెందుకీ సమస్యలూ? ఇతర్లకి రావా అంటే వస్తాయి. కానీ సినిమా వాళ్లకి ఎక్కువ. శరీరంలో శక్తి ఉన్నంత కాలం, డబ్బు సంపాయించినంత కాలం, జనాలూ, బంధువులూ, స్నేహితులూ చుట్టూ ఉంటారు. అదో ‘రక్షణ’ కవచం అన్నట్టు భావింపజేస్తారు. ఎప్పుడైతే శక్తి ‘ఉడిగి’ పోతుందో ఆ క్షణమే యీ రక్షణ కవచం కాయితం మేడలా కుప్పకూలిపోతుంది. నిజం చెబితే కాయితాలు గాలికి ఎగిరిపోయినట్టు చుట్టాలూ, పక్కాలూ, స్నేహితులూ అందరూ క్షణాల్లో ఎగిరిపోతారు. మిగిలేది మనిషి – మనసూ – ఒంటరితనం.
“లెక్కకు మించి దానం చెయ్యకు. అపాత్ర దానం అసలే చెయ్యకు. అన్ని ధర్మాల కంటే గొప్పదీ ‘స్వధర్మం’.  కలిమిలో నీ తోడుండేవాడు ఎవడూ కష్టాల్లో నీ తోడుండడు …” ఈ మాటలు చెప్పింది సాక్షాత్తు పద్మశ్రీ చిత్తూరు నాగయ్యగారు. అంత ఘోరంగా ఆయన చివరి రోజులు గడిచాయి. మన మహానటులు అయిదువందల రూపాయలు పారితోషికం తీసుకునే రోజుల్లో ఆయన సినిమాకి ‘లక్ష’ తీసుకున్నారు. గజారోహణాలు, కనకాభిషేకాలూ లాంటి సత్కారాలు ఎన్నో అందుకున్నారు. చివరికి ‘గుంపులో గోవింద’లాగా ఒక్క డైలాగ్ కూడా లేని వేషాలు వేయ్యాల్సొచ్చింది. ‘ఇచ్చింది’ మాట్లాడకుండా పుచ్చుకోవాల్సి వచ్చింది. అందుకే దీన్ని ‘చిత్ర పరిశ్రమ’ అంటారేమో! ఓ కస్తూరి శివరావు… మహానటి కన్నాంబ… ఎంత మంది.. ఎంత మంది నటీనటులు ‘విరాళాలతో, చందాలతో’ మహాప్రస్థానానికి పయనం సాగించారు. సావిత్రిని మించిన నటి వున్నదా? గిరిజ.. ఒద్దు మహాప్రభో.. వద్దు. అంతులేని ఆస్థిపాస్తులతో, అభిమానులతో కళకళలాడిన జీవితాలు నూనెలేని దీపంలా కొడిగట్టి పోయినప్పుడు  చూసే దుస్థితి ఎటువంటిదో, అనుభవిస్తేగానీ అర్ధం కాదు.
మొన్న పొద్దున వాకింగ్‌లో “మన ‘సబర్మతి’ హాస్పిటల్లో ఉందిట..!” కబురు తెచ్చాడు సుబ్బారావు. సుబ్బారావు ప్రొడక్షన్ మేనేజరుగా యీ మధ్యే  ప్రమోట్ అయ్యాడు. మరో సుబ్బారావు గారు ఉన్నారు. చాలా సీనియర్ ప్రొడక్షన్ మేనేజరుగారు. చాలా నిజాయితీ వున్నవాడూ. నిక్కచ్చి మనిషి. పిల్లాపాపల్తో  హాయిగా  మా వలసరవాక్కం ‘లోనే రిటర్డ్ లైఫ్‌ని ఆనందంగా అనుభవిస్తున్నారు.
“ఏమైందిట?” అడిగాను.
“ఏముంది గురూగారూ. కొడుకూ, కోడలూ ఆవిడ్ని హాస్పిటల్ వరండాలో పడేసి చాలా తెలివిగా ఏ వూరో చెక్కేసారు. వెళ్ళి చూస్తే ఇంటికి తాళం వేసి వుంది. అర్జంటుగా ఓ పదివేలు పోగు చేసి ‘సురేష్’ డాక్టరుకి వొప్ప చెప్పి వచ్చాను” అన్నాడు.
మరో ‘సినీజీవి’ అయితే ‘సబర్మతీ’ గురించి ఏ  ఛానల్   మాట్లాడరు. ఏ పేపర్లోనూ వార్తలు రావు. ఎందుకంటే సబర్మతీ ప్రొడక్షన్ డిపార్ట్‌మెంట్‌లో అంట్లు తోమే ఆడది. యూనియన్ కార్డు ఉండి ఉండోచ్చు. కానీ జాగ్రత్తలు తీసుకునేదెవరూ?
ఆరోజుల్లో ‘భగవతి’ హోటల్ ముందు పొద్దున్నే ఓ పదైనా ప్రొడక్షన్ వేన్‌లు ఆగేవి .. టిఫిన్ల కోసం. అంట్లు తోమడానికీ, సర్దడానికీ తీసుకు వెళ్టారనే ఆశతో చాలామంది ఆడవాళ్లు అక్కడే ఎదురు చూసేవాళ్లు. వాళ్లకో యూనియన్ ఉందనీ, వాళ్లు యూనియన్ మెంబర్సేననీ, కాని వాళ్లకి ఆ చాన్స్ దక్కదనీ తెలీడానికి నాకు చాలా రోజులు పట్టింది.
ప్రతి ప్రొడక్షన్ మేనేజర్‌కీ ఓ ‘బేచ్’ వుంటుంది. సబర్మతి కూడా నారాయణరావు బేచ్‌తో వచ్చేది. చాలా కళగల మొహం. చక్కని మాటతీరు. మనిషి కూడా తీర్చిదిద్దినట్టుండేది.  ఈ మాట ఓసారి నాతోటి రచయితతోటి అంటే “గురూ.. నాతో అన్నారుగానీ ఎవరితో అనకు.. నీ టేస్టు చాలా ‘చవకబారు’దంటారు.” అన్నాడు. నాకు నవ్వాలో, ఏడ్వాలో తెలీలేదు. ఒక వ్యక్తిని మెచ్చుకోవడానికి కూడా  ’ఇన్నియాంగిల్స్’ లో ఆలోచించాలని నాకు నిజంగా తెలీదు. అసలు మనిషిని మనిషిగా ఎందుకు గుర్తించం? నిన్నటిదాకా మా కళ్లముందు పాండీబజార్లో తిరిగినవాడు ఓ సినిమాలో హీరో కాగానే అందరూ “హీరోగారొచ్చారు..” అని నానా హంగామా చేస్తారో?, సదరు కుర్రాడు కూడా కంటికి నల్ల కళ్లద్దాలతో చేతిలో ఫైవ్ ఫైవ్ ఫైవ్ సిగరెట్టు పేకెట్టుతో ఆకాశం నుంచి  అప్పుడే  ఊడిపడినట్టు ఎందుకు పోజు కొడతాడో తెలీదు. నాకు అర్ధం కారు. “మంత్రిగారొచ్చారు”… “ప్రొడ్యూసర్ గారొచ్చారు” “డైరెక్టర్ గారొచ్చారు” “హీరోయిన్‌గారు ఆలస్యంగా వస్తారట” “కవిగారికి కడుపు నొప్పిట!” ప్రొద్దున్నే లేవగానే వినపడే మాటలు ఇవే. మనిషి పేరు మరుగయి.. వృత్తి పేరే ప్రముఖమవుతుంది. సరే…!
నేను ‘కారం’ ఎక్కువ ఇష్టపడతాను. కారంగా ఉంటే చెట్నీలని ఇంకొంచెం వేసుకుంటా. ఎలా కనిపెట్టిందో ఏమోగానీ, నేను పని చేసే షూటింగ్‌కి వచ్చినప్పుడల్లా ‘కారం’గా ఉండేవాటినే పొందిగ్గా వడ్డించేది. ఆ విషయం నేను గమనించడానికి కొంత కాలం పట్టిందనుకోండి. అది వేరే సంగతి.
టి.నగర్‌లో “ముప్పత్తమ్మ గుడి” సినిమా వాళ్లకి బాగా అలవాటైన గుడి. ఆ దేవత చాలా నిఖార్సైన దేవత. నూటికి నూరుపాళ్లు మొక్కుకున్న మొక్కుల్ని తీరుస్తుందని మావాళ్ల నమ్మకమేగాదు నిజం కూడా..
నాలుగేళ్ల క్రితం ఓ డబ్బింగ్ సినిమా ‘స్క్రిప్ట్’ పూజ కోసం మా ప్రొడ్యూసర్ ఆ గుడికి తీసికెళ్లాడు. అంతకుముందు చాలాసార్లు వెళ్లాను. ఆ రోజునే సబర్మతినీ, సబర్మతి ఇరవైయ్యేళ్ల కొడుకునీ చూడటం జరిగింది. పిల్లాడు అందంగా, ఆరోగ్యంగా ఉన్నాడు. వాళిద్దరూ పక్కపక్కనే వుంటే అక్కాతమ్ముడిలాగా వున్నారుగానీ తల్లీకొడుకుల్లా లేరు. మాకు నమస్కరించి
కొడుకుని పరిచయం చేసింది. కుర్రాడు స్కాలర్‌షిప్‌తో ఇంజనీరింగ్ చదువుతున్నాట్ట. మనసులోనే సబర్మతికి సెల్యూట్ కొట్టాను.
నాకు తెలిసి ఒకాయన అనేవాడు. ” మనం లోకానికి వచ్చాం. పోతాం. అది ముఖ్యం కాదు. లోకానికి ఏమిచ్చాం అనేది ముఖ్యం…” అని.
సబర్మతి అంట్లు తోమింది. అది నిజం.. కానీ, లోకానికి ఓ ఇంజనీర్‌ని ఇచ్చింది. అది గ్రేట్.
రెండేళ్ల క్రితం కుర్రాడి పెళ్లి అనీ, వాడు TVSలో పని చేస్తున్నాడనీ, గొప్ప జీతమనీ, పిల్ల కూడా బాగా చదువుకుందనీ, ఉద్యోగం చేస్తానంటోందనీ చెప్పి, అందమైన వెడ్డింగ్ కార్డుని చేతికిచ్చింది. కార్డులో ఆవిడ పేరు లేదు. శ్రీమతి & శ్రీ వీరభద్ర చౌదరి అని వుంది.
“ఎవరు ఆ చౌదరిగారూ?” అనడిగా.
“బాబు చదువుకి సహాయం చేసినవారండి. నాకు తల్లిదండ్రుల్లాంటివారు కాదు.. దైవాలు…!” అన్నది.
చేసిన సహాయాన్ని క్షణంలో మరిచిపోయే యీ రోజుల్లో సబర్మతి తన కృతజ్ఞతని ప్రకటించుకున్న విధానం నా కళ్ళు చెమర్చేట్టు చేసింది.
పెళ్ళికి వెళ్లాను. చాలా చక్కగా పొందిగ్గా ఏ మాత్రం ఆర్భాటం లేకుండా చాలా చాలా ఆత్మీయంగా పెళ్లి జరిపించింది. వివాహ మండపం చిన్నదే. కాని ఆహుతులందరూ హాయిగా స్వంత  ఇంట్లో వున్నట్టు ఫీలయ్యారు. వచ్చిన ‘పరిశ్రమ’ వాళ్లు కూడా ‘ప్లాస్టిక్’ నటనలు మాని హాయిగా సంతోషంగా వివాహాన్ని చూశారు. ‘అఫ్‌కోర్స్ పెద్దవాళ్లు’  ఎవరూ రాలేదనుకోండి. రాకపోవడమే మంచిదైంది. వస్తే వాతావరణం మరోలా ఉండేది. ఆ విషయమే సబర్మతితో అంటే “నేనసలు పెద్దపెద్దవాళ్లని పిలువలేదండి. వారు నాకు తెలిసినా నేను వాళ్లకి తెలీదు కదా. ఒకవేళ వాళ్లు పెద్ద మనసుతో వచ్చినా, వారికి తగ్గట్టు మర్యాద చేసే ‘తాహతు’ నాకు లేదు కదా!” అన్నది.
అంత ఆరోగ్యంగా ఉండే, ఆరోగ్యంగా ఆలోచించే సబర్మతి ఇలా దిక్కులేనిదాని లాగా అవడమేమిటి? కొడుకూ కోడలూ ఆవిడ్ని ‘వదిలించు’ కోవటం ఏమిటి? నాకు తెలిసి సబర్మతి ఎవర్నీ నొప్పించే మనిషి కాదు. అసలు కారణం ఏమిటి?
సుబ్బారావు నేనూ కలిసి సురేష్ హాస్పిటల్‌కి వెళ్లాం. మనిషి బాగా చిక్కింది ఆమెకి శారీరక అనారోగ్యం కంటే మానసిక వ్యధ ఎక్కువగా  ఉన్నదనిపించింది. నన్ను లోపల వదిలి సుబ్బారావు బయటకు వెళ్లాడు.
“ఏం జరిగింది?” అడిగాను అనునయంగా. ఆ పలకరింపుకే సబర్మతి కళ్లలోంచి కన్నీళ్లు వానలా కురిశాయి. సన్నగా రోదించడం మొదలెట్టింది. నేనూ ఆపలా. నవ్వడం ఒక గొప వరం అయితే ‘ఏడవగలగటం’ చాలా చాలా గొప్పవరం. బాధ గుండెల్లో ఘనీభవించిన వాళ్లకి మాత్రమే ఏడుపులోని ‘సుఖం’ అర్ధమౌతుంది.
చివరికి ఆమె మాటల సారాంశం చెప్పి వదిలేస్తాను. కొడుకు ఆఫీసువాళ్లు పార్టీ ఇమ్మని అడిగారంట. కోడలికి కూడా ఉద్యోగం వచ్చిన సందర్భం కావటంతో అట్టహాసంగా ఇంట్లోనే పార్టీ ఏర్పాటు చేశారట. అదీ సబర్మతి ఊళ్ళో లేని రోజున. రెండు రోజుల తర్వాత రావల్సిన సబర్మతి ఆ మధ్యాహ్నమే ఇంటికొచ్చేసరికి అట్టహాసంగా ‘పార్టీ’ జరుగుతోంది. ‘ఎవరు ఆమె’ అని అడిగిన అతిథులకి, ‘మా ఇంట్లో  పనిమనిషి.. ఊరినుండి ఇప్పుడే వచ్చింది.’ అని కొడుకూ, కోడలూ చెప్పడం తన చెవులతో స్వయంగా సబర్మతి విన్నదట. తనే బయటికి వచ్చేసిందట.
ఇంకేం చెప్పక్కర్లేదుగా.. చాలా ఏళ్ల క్రితం ఓ హిందీ హీరో, స్కూలు టీచరైన తన తండ్రిని ఇలాగే ‘మా పొలంలో పని చేసే రైతు’ అని ఇంగ్లీషులో ఎవరితోనో  చెబుతుంటే (తండ్రి ఎలిమెంటరీ స్కూలు టీచరు గనక  అంత ఇంగ్లీషు రాదనుకుని) ఆ తండ్రి ఆ రోజే హార్డ్ ఎటాక్‌తో మరణించాడని విన్నాను.
కన్నతల్లిని హిపోక్రసీతో ‘పనిమనిషి’ అని అంటే ఏం జరిగిందో ఇవ్వాళ  కళ్లారా చూస్తున్నాను. సబర్మతి బతుకుతుంది. బతికి తీరుతుంది కానీ కొడుకు అద్దెకి తీసుకున్న ఆ ‘భవనం’లో కాదు. ఆ విషయం సబర్మతి, ఆత్మాభిమానం గురించి తెలిసిన వారందరికీ తెలుసు.
మళ్లీ ‘భగవతి హోటల్’ ముందు కొన్నాళ్ల తర్వాత నేనామెను చూడగలను. తన కాళ్ల మీద తను నిలబడ్డానన్న ఆత్మాభిమానంతో ‘ నా పనే నాకు దైవం’ అన్న గర్వంతో.
స్వశక్తితో ఓ ‘ఇంజనీర్’ని తయారుచేసిన మనిషి పగిలిపోయిన తన గుండెని మళ్లీ మరమత్తు చేసుకోలేదూ?